Lieverd, ga hulp zoeken, bv via de huisarts of schooldecaan!

Je kan echt nog iets van je leven maken als je de juiste begeleiding krijgt.

Doe dit jezelf niet langer aan!

Het leven hoeft geen hel te zijn, lieverd!

Ik loop bij een psychotherapeut. Ik heb nl. last van depressie, negatief zelfbeeld en ben snel "over de kook" en soms extreem woedend. Ik heb mijn man wel eens flink geschopt en kon bijna niet stoppen. Myn therapeut kan er geen specifiek naampje aan geven en ik zoek het internet af. Ik ben niet depressief in die mate dat ik wel dagen op bed zou willen liggen, eerder precies omgekeerd, ik kan nooit niets doen en gewoon genieten. Op vakantie wordt ik helemaal gek, het idee dat ik niet iets om handen heb, vreselijk. wie heeft tips of herkent wat ik heb?

Eigenlijk ben ik op dit moment compleet ten einde raad.
Ik ben nog maar zestien jaar en echt alles loopt fout.
Ik ben heel ambitieus, maar heb niets van doorzettingsvermogen.
Ik spreek mezelf constant tegen. Het ene moment kan ik bv zeggen dat het gras rood is en het andere dat het blauw is en dan niet meer weten dat ik zei dat het rood was of zeggen dat ik het zo niet bedoelde (absurd voorbeeld natuurlijk, want dat zijn eigenlijk regelrechte feiten). Ik probeer mezelf constant aan iedereen uit te leggen en dingen goed te praten. Door impulsiviteit zeg ik soms dingen die tot hele hoogoplopende situaties uitdraaien en ik heb nooit een vriendin langer dan een paar maand en het eindigt altijd in enorme haat en ruzie waar iedereen in wordt meegesleept. Ik manipuleer mezelf en anderen, ben heeeeel agressief, weet nooit van ophouden enzovoort.

Om te beginnen is het altijd al zo geweest. Zelfs in de lagere school had ik constant ruzie met alle meisjes van mijn klas. Van die tijd herinner ik me zelfs bijna niets meer. In het middelbaar ging het de eerste 2 maanden wel goed. Ik had vriendinnen waar ik goed mee overweg kon, maar na een tijdje werd ik achterdochtig en kan bij elk vermoeden van verraad uit mijn vel springen van woede. Achter een tijdje verbrak ik zelf alle contact. Toen kreeg ik een beste vriendin, we deelden alles met elkaar en waren niet bij elkaar weg te slaan. Toen kwam er in het 2e middelbaar een groepje meisjes bij waarmee alletwee bevriend werden. Zij had nooit iets van problemen met mensen, terwijl ik constant in ruzie lag met veel meisjes en er werd constant over me geroddelt. Uiteindelijk begon een van de meisjes mij uit het groepje te verstoten en ging ik helemaal door het lint. Op een avond wanneer we allemaal samensliepen ben ik met alles beginnen smijten dat ik in mijn handen kreeg en heb ik die avond heel mijn gezicht, armen en benen opgekrabt met mijn nagels. Dat was dus uiteindelijk wel niet het einde, maar met dit gedrag had ik wel iets doen knappen bij mijn vriendin. Ik begon ze te manipuleren en onderling ruzies te veroorzaken, waar ik het andere moment oppeens enorm veel spijt van kreeg. Het gebeurde altijd zo impulsief en soms probeerde ik mijn woorden angstvallig nog te verdraaien maar dan was het altijd al te laat. Uiteindelijk in het begin van de zomervakantie lieten ze me allemaal vallen en ze verzondden een mail naar de hele school met alles wat ik ze ooit in vertrouwen had gezegt. Die zomer heb ik op mijn kamer doorgebracht en ik was enorm depressief. Uiteindelijk kwam ik na de zomer terug op school en werd door iedereen uitgelachen. Ik bleef vreemd genoeg toch bij mijn oude vriendinnen, die constant me probeerden uit te sluiten en roddels verspreidden. Na een tijdje ging dit weer veel beter en had ik al een soort van barriere opgebouwd. Het interesseerde me niet wat mensen zeiden en ik gaf niets om hun. Ik kreeg dan nog een paar beste vriendinnen uit andere groepjes die ik liet stikken zodra ze iets verkeerd zeiden of als ik het nog maar vermoedde. Dat jaar was een echte hel, maar het jaar daarna ging het eigelijk wat beter. Ik zat in een klas waar ik met iedereen overweg kon en had een lieve vriendin. De eerste zaterdag van het nieuwe schooljaar pleegde ineens een van mijn beste vrienden buiten school zelfmoord. Dat is nu 1 jaar en een paar maanden geleden. Die periode was ik totaal depressief, ik huilde elke dag overal en begon me weer uit te sluiten van de rest. Ik begon grof te doen tegen die vriendin en liet haar ook weer vallen. Zij veranderde hierbij zelfs onmiddelijk van school. Er waren natuurlijk wel nog een paar mensen die me steunden, maar algouw kreeg ik zelf zelfmoordgedachten, begon ik aan automutilatie, soms at ik een week eens niets en spijbelde ik soms een paar dagen. Toen dat uiteindelijk beterde begonnen de manipulaties weer. Ik begon achterdochtig te worden over mijn vriendinnen en stelde hen onderling de vraag of het waar was dat ze me niet graag hadden. Dat was natuurlijk een speculatie en niemand had me zoiets verteld. De meesten zeiden nee en bleven doorvragen over wie dat gezegt had. Uiteindelijk stak ik alles op 1 meisje waar ik een echte hekel aan had. Zij klampte zich aan mij vast omdat ik de enige was die nog vriendelijk tegen haar deed, ondertussen maakte ik alles altijd maar erger. Allemaal door die impulsiviteit die bleef voortduren. Zij had niets in de gaten en de anderen ook niet. Zo bleef ik het aanhouden tot het einde van het jaar. Ik had het hele jaar al gezegt dat ik ging veranderen van school en vond dat het geen kwaad kon iedereen nog eens te grazen te nemen die me ooit iets verkeerd had gedaan. Op de laatste schooldag kwam alles uit en was iedereen woedend. Ze probeerden me natuurlijk terug te pakken op wat ik allemaal heb veroorzaakt. Dit is dus nog altijd bezig. Sinds mijn vriend zelfmoord heeft gepleegd heb ik achtervolgingswaanzin en werd door een psycholoog al paranoia verklaard. Uiteindelijk kwam ik aan in mijn nieuwe school en was dolgelukkig dat ik al die ellende en miserie achter me kon laten. Alles ging goed, ik raakte bevriend met heel mijn jaar en bijna iedereen had me graag. Toen begon de achterdocht weer, het vastklampen aan personen waar ik hecht mee was, ontploffen en ontbranden in echte haat om een akkefietje. Een voor een liet ik ze allemaal vallen, impulsief natuurlijk. Nu is heel de school woedend op me en heb ik nog welgeteld 1 vriendin. Ik leef voortdurend in chaos die ik zelf heb gecreeerd. Ik val in depressies en heb enoooorm veel stemmingswisselingen. Het is niet meer uit te houden.

Hallo allemaal.

Ik heb misschien een vreemde vraag, maar ik hoop er wel antwoord op te krijgen.
Mijn stiefdochter heeft bordy symptomen, haar moeder heeft oa borderline. Dochterlief had medicatie, maar is hier gewoon mee gestopt. Nu komt mijn vraag, de laatste tijd komt ze regelmatig met verhalen als, ik ben gisteravond bijna gewurgd en heb daarom een paar uur in het ziekenhuis gezeten. Of ik ben zaterdagavond verkracht door 4 mannen. Nu is mijn man door de hele toestanden met zijn ex daar aan gewend, maar ik vind het moeilijk hiermee om te gaan. Want van die zgnd wurging was na twee dagen niks meer te zien, sterk he?? Zijn al deze verhalen in haar beleving waar of zijn het gewoon verzonnen verhaaltjes waarmee ze aandacht probeert te krijgen. Ik ben dus helemaal niet bekend met bordy, maar ik heb er steeds meer moeite mee, want je gelooft haar gewoon niks meer en dat vind ik zelf vreselijk.

Ze heeft ook geen werk niks en komt steeds weer met nieuwe verhalen over het cwi en waarom ze nog steeds geen uitkering heeft, dus over een korte tijd weer eens op straat komt te staan en dan hier weer aan komt kloppen. Maar wij kunnen haar niet meer helpen. Dat hebben we al te vaak gedaan. En voor ons houdt het eens op.


Groetjes

Dit is wel borderline. Mijn vriend heeft het ook. Hij neemt het mij heel erg kwalijk dat ik er zo een moeite mee heb. In het begin zei ik tegen hem dat de dingen die hij tegen mij zegt me pijn deden maar dat doe ik nu niet meer. Ik weet ook echt niet hoe ik hiermee om moet gaan. Hij wilt geen hulp, in ieder geval dat denk ik niet. Als ik erover begin dan kapt hij het gelijk al af. Het maakt me echt niet gelukkig. Ik heb geprobeerd om uit zijn buurt te blijven maar dan voel ik me ook niet beter. Hoe ga jij ermee om?
Vindt je niet dat je recht hebt om je eigen grenzen te trekken?

Amber

Ik ben 22 en heb een behoorlijk heftig leventje achter de rug. Het begon op mijn 2e en ging wat betreft instanties door tot aan mijn 16e. Ik heb zo ongeveer alle zorginstellingen van binnen en buiten gezien en een hoop etiketten opgeplakt gekregen. Het laatste etiket was dat van borderline. Of tenminste in zoverre ik was toen nog geen 18 dus is het niet officieel. Na 2 jaar in een justitiële jeugdinrichting te hebben gezeten werd ik op m'n 16e op een zelfstandig wonen project geplaatst. Hier woonde je zelfstandig, maar was er 4 x in de week 4 uur per dag een coach. Uiteindelijk ben ik dat project uitgezet omdat jeugdzorg de financiering stop zette. Daar stond ik dan, 17 jaar en dakloos. Gelukkig heeft m'n beste vriend me toen opgevangen en vanuit daar ben ik zelfstandig gaan wonen. Het beste wat er bestaat. Het jaar daarop ben ik met een nieuwe opleiding begonnen en heb afgelopen jaar daar m'n diploma voor ontvangen. Kort daarna een baan gevonden dus eigenlijk niet veel te klagen zou je zeggen. Maar toch word ik dagelijks geconfronteerd met mezelf en het feit dat ik een borderliner ben. Een vermoeiend iets kun je het wel noemen. Ik ben supergevoelig en met name in mijn werk kom ik dat tegen. Als er iets gebeurt trek ik gelijk conclusies en reageer ik vanuit mijn emotie zonder eerst na te denken. Het erge is dat ik me er nog van bewust ben ook. Waarom ik het dan niet kan beheersen is voor mij ook de vraag. Ik heb de afgelopen jaren zoveel hulpverleners gezien dat het vertrouwen erin er niet meer is. Zo vaak gekwetst dat ik bij voorbaat al negatief tegen over hulp sta, terwijl dat me toch zou moeten helpen. Die knop omzetten vind ik echt super moeilijk. In de instanties heb ik altijd moeten vechten, maar in de "maatschappij"werkt dat helaas niet zo. Ik wou dat er een soort van cursus voor was. Integreren na alle hulpverlening. Ik ben benieuwd naar jullie reacties en of jullie iets in m'n verhaal herkennen en zo ja hoe je er dan mee omgaat. Alle tips zijn welkom.

 
Mensen even voor de goede orde:
Ik heb nog nooit een normaal mens gezien!!!!!!!!!!!!!!!
Zelf heb ik borderline en ik vind het zeer kwetsend dat er zo negatief over gesproken wordt.
DENK EENS NA VOOR JE IETS ZEGT>bovendien wat doe je op deze site als je ons op afstand wil houden

ik ben naomi en 16 jaar ik heb al sinds me 3de bordeline ik ben in therapie geluklkig is het stukken minder van te voren gebruikte ik drugs ik sneed mezelf nu gebruik ik niet meer af en toe snijd ikmezelf wel ik ga nu voor 6 weken ff weg zodat ik op rust kan komen en met me bordeline om kan gaan mensen die iet weten wat bordeline is moeten ook niks slecht zeggen nem anders een kijkje in ons leven!!!! het is niet gemakkelijk


heel veel sterkste iedereen Naomi

Hallo Vlinder,

allereerst bedankt voor je reactie! Ik zal mijn vraag nog wat specificeren. De doelgroep van mensen met BPS, waarmee wij in de langdurige zorg mee werken, wordt ook wel eens de "low level" borderliner genoemd. Dit betekent mensen met BPS die vaak in crisis zijn en veelvuldig een beroep doen op de hulpverlening. Daarnaast hebben zij veel problemen op verschillende leefgebieden.

Onze ervaring binnen de langdurige zorg is dat er niet gewerkt wordt vanuit een eenduidig beleid mbt het omgaan met crises.
Vanuit de literatuur hebben wij ons als projectgroep wel een visie gevormd, maar dit is vooral gezien vanuit de hulpverlener. Wij zouden ook graag van de mensen met BPS willen weten hoe zij e.e.a. ervaren.
Ik heb nog wat extra vragen welke ik toe voeg. Het is best heel veel, maar als je er iets mee kan, dan heel graag!
Interviewvragen voor cliënt met BPS
1.   Wat is uw oordeel over hoe een hulpverlener over het algemeen met u omgaat als patient die lijdt   
             aan borderline persoonlijkheidsstoornis?
2.   Bent u nu onder behandeling voor u ziekte? Zo ja, hoe lang?
3.   Is daar een SPV bij betrokken?
4.   Bent u wel eens in crisis geraakt?
a.   Zo ja kan u een beschrijving geven hoe dat er uitziet? De situatie, personen die erbij betrokken
             waren, uw gevoel,Welke emotie was er bij u?
b.   Was er hulpverlening bij betrokken en wat was hun aandeel?
c.   Waar lag u wens t.a.v. de hulpverlening? Wat wilde u dat zij zouden doen?
d.   Waar lag u wens t.a.v. uw familie, of andere mensen in uw omgeving? Wat wilde u dat zij
             zouden doen?
5.   Ik bied u 4 soorten personen aan die SPV zijn met alle vier verschillende eigenschappen. Welke
             van de vier zou u het meest aanspreken en waarom?
-   Een SPV die u vooral adviseert en stimuleert bepaalde dingen te doen of niet te doen.
-   Een SPV die eigenlijk alleen maar luistert en soms wat vraagt. Verder is hij niet opvallend aanwezig als
              u een afspraak heeft.
-   Een SPV die gericht vraagt wat er aan de hand is en ook bepaalt of het nodig is om hulp te bieden.
-    Een SPV die veel praat en zegt en weinig vraag, maar  u vooral stuurt in heel veel dingen zoals
             een oplossing voor de crisis
Wat moet een SPV bij u echt niet doen als u in crisis bent en wat moet een SPV echt wel doen als u in crisis bent?


Dit zijn de vragen, alvast heel erg bedankt dat je erover na wil denken!!

Groetjes Karin

Hoi Vlinder,
bedankt voor je reactie.
Ik probeer ook niet te bestempelen maar vroeg mij af of iemand dit wellicht herkende. Hij zelf is degene die denkt dat hij het misschien heeft. Een diagnose is nooit gesteld, omdat hij is gekapt met het web van hulpverleners. Hij is al eerder ruime tijd in een kliniek verbleven, daar is hij zelf weer vertrokken voor een diagnose kon worden gesteld.