Kan ik haar vertellen dat ik vemoed dat ze Borderline heeft!

[Caroline]

Mijn vriendin heeft me verleden week gedumpt na 13 jaar. Ik begreep vaak al weinig van haar. Vooral haar soms extreme uitbarstingen tegen haar kind en man gingen nergens over. Aan mij zat ze helemaal vastgeplakt, ze deed alles voor me wat soms benauwend was. Nu hebben mijn man en ik haar verleden jaar geholpen dat ze niet uit huis gezet werd. Nu is weer hetzelfde gebeurd door schulden alleen is ze er niet uitgezet maar heeft ze geen gas en licht meer. Haar man heeft zijn biezen gepakt doordat het weer gebeurd is, hij had haar gewaarschuwd, al pleit ik hem niet vrij. Tegen mij zei ze dat hij weg was omdat hij het zat was, het kwam wel vaag over. Ze ging me ontwijken en kwam niet meer langs. Normaal zag ik haar bijna iedere dag. Na 2 wkn kwam ik erachter hoe het zat en heb haar gevraagd waarom ze tegen me gelogen had. Verleden jaar haar geholpen dat ze niet in een opvanghuis terecht is gekomen en ineens was ik een bemoeial, wist alles beter(ik gaf haar meestal een standje als ze zo uitviel tegen haar kind)en ze ging de deur niet voor me opendoen. Ik heb het inmiddels allemaal gedaan wat me veel zeer gedaan heeft. Maar toch bleef ik het gevoel houden dat er iets niet klopte, ze zoekt de schuld helemaal niet bij zichzelf. Neemt het iedereen kwalijk dat die het beter heeft. Als je dan zegt, dat heb je zelf gedaan dan snauwt ze, "dat weet ik ook wel". Ik vertelde het aan een vriend en die zei: je moet eens Borderline intikken bij Google. Ik herken haar gelijk in heel veel dingen. Ze heeft me wel uitgespuugd en ze zal me wel haten maar toch!? Weer net zulke vriendinnen worden als voorheen zit er niet meer in, daarvoor heeft ze me te hard op mijn ziel getrapt. Maar ik wil eigenlijk weten of ze wel wil horen dat ik denk dat ze Borderline heeft of krijg ik dan nog een extra trap na? Lucht dat op voor haar of word ze weer pislink? Kunnen jullie me helpen. Ik wil haar dat eigenlijk laten weten omdat ik denk dat ze dan beter met zichzelf om kan gaan. Ik(adhd-er)vond het handig dat ik mezelf beter begreep, maar geen idee of dat bij Borderline ook zo werkt!

Groetjes en alvast bedankt voor het lezen.
Caroline

[amanda3785]

Hoi Caroline,

Ik heb zelf ook borderline en ik herken ook veel in je verhaal terug. Ik kan je niet zeggen wat je wel of niet moet doen, maar ik kan je wel mijn ervaring vertellen.

Ik wist heel lang niet wat er met mij aan de hand was, en toen de psycholoog tegen mij zei dat ik borderline had was dat zowel een opluchting als verwarrend. Er vielen veel puzzelstukjes op zijn plaats en ik kon er nu iets mee doen. Maar tegelijk was het ook verwarrend omdat het veel vragen opriep.

Als je vriendin borderline hebt, is zij er zeker wel bij gebaat om hulp te krijgen. Maar ik denk ook dat als iemand in mijn omgeving tegen mij had gezegd dat ik waarschijnlijk borderline had en dat ik hulp moest gaan zoeken dat ik in eerste instantie behoorlijk boos zou worden. Misschien achteraf zou ik er wel over nadenken.

Je zou misschien langzaam aan haar kunnen vragen of ze misschien met iemand wil praten die verstand heeft van haar situatie en haar eventueel naar een huisarts verwijzen. Ik zou niet meteen zeggen dat je denkt dat ze borderline heeft. Laat dat maar aan de huisarts/psycholoog over.
Je zou als argument kunnen geven dat ze  met hulp sneller de situatie op kan lossen. Zo wijs je niet met een vinger en beschuldig je haar nergens van. Misschien dat ze nog wel boos wordt of het afwijst, maar dan heb je het wel gezegd en zal ze er toch over nadenken.

Maar ik denk dat je wel voorbereid moet zijn dat haar reactie misschien heel erg boos kan zijn en misschien ook kwetsend tegenover jou.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe.

Groetjes,

Amanda

[Caroline]

Bedankt Amanda,

Ik heb het haar verteld of tenminste, ik heb haar gevraagd om Borderline in te tikken bij Google en te lezen. Ik heb ook gezegd dat ik mezelf ook veel beter begreep toen ik wist dat ik ADHD-er was, er vallen zeker stukjes op zijn plek. Eerst was ze op boos en op een gegeven moment was ik al die verwijten zo zat en dat me nooit verteld was wat ik verkeerd gedaan had, ik heb haar toen gezegd, ik ben er helemaal klaar mee. Je hebt mijn grenzen bereikt, wat ik ook probeer, ik kan het niet goed doen. Dan houd het op. Kom niet aan mijn kids, zeg ze gewoon gedag want je hebt er jaren mee omgegaan en ik heb ruzie met jou, niet mijn kids. Kom ook niet aan mijn familie want dan leer je mij pas kennen. Schijnbaar lande het een keer en kreeg ik een mail terug met wat ik nou niet goed gedaan had. Ik vond het wel nergens over gaan maar schijnbaar zij wel. Is prima vind ik ook niet erg, we zijn allemaal anders. Maar van mijn kant komt het niet meer goed, eigenlijk vind ik dat wel jammer maar ik kan haar voor mijn gevoel niet meer vertrouwen. En ze heeft me zo vreselijk op mijn ziel getrapt dat het bij mij voorlopig wel even duurt voordat dat een beetje weggesleten is. Bedankt voor de tip, het pakte eerst niet goed uit maar toch heb ik wel het idee dat ze het gelzen heeft.

Groetjes Carla en het beste

[amanda3785]

Hoi Carla,

Ik ben blij dat je het in ieder geval gezegd hebt. Ik hoop ook echt dat ze er iets mee gaat doen want het helpt haar zeker wel, hoor.

Je hebt gelijk als je zegt dat ze niet aan je kinderen en je familie moeten komen, zo denk ik er zelf ook over.

Voor jou ging het inderdaad waarschijnlijk om niets dat ze boos is op je, maar voor haar wel. Ze voelt het ook echt zo en dat maakt het nog het moeilijkst.

Dat het nooit meer hetzelfde wordt tussen jullie begrijp ik ook wel. Vooral als ze je heel erg gekwetst heeft en je vertrouwen nu weg is. Misschien is het beter om haar even met rust te laten. Ze zal waarschijnlijk zelf wel contact met je opnemen als haar woede over is. Meestal ziet iemand na afloop pas hoe ze gereageerd hebben en/of dat terecht is of juis niet.
Misschien dat je er dan beter met haar over kan praten.

Ik wens je in ieder geval heel veel succes en sterkte toe. En natuurlijk ook naar je vriendin.

Groetjes,

Amanda