borderline vriendin valt niet mee t e leven

[tosca]

Jammer dat er zoveel negatieve bericht staan.
Ik kan me best voorstellen dat het natuurlijk niet altijd even makkelijk is om met een vriendin samen te leven die borderline heeft. En ik begrijp ook wel dat er in sommige gevallen echt niet mee samen te leven is. Deze voorbeelden heb ik ook gezien.
Maar het kan gelukkig ook anders. Vandaar dat ik dit positieve bericht wil plaatsen.

Zelf heb ik ook borderline. Maar ik ben wel heel gelukkig getrouwd en we hebben samen een schat van een zoon.
Aan mijn partner heb ik ontzettend veel steun, en zelf zoekt hij steun waar het kan bij mij en waar dat niet kan bij andere mensen of instanties.
Het is in een relatie een kwestie van geven en nemen en alkaar zo goed mogelijk kunnen accepteren, maar elkaar ook kunnen aanpsreken, en met elkaar in gesprek blijven.
In een relatie waar een van beiden een stoornis heeft zal dit misschien nog meer spelen dan in een "gewone" relatie. Maar wanneer de liefde echt van twee kanten komt, en je vecht er samen voor, dan is er zeker een weg om samen heel gelukkig te zijn en samen oud te worden.

Ik hoop dat dit berichtje ook laat zien dat er ook positieve verhalen zijn.
En dat mensen hier ook kracht uit kunnen putten en het misschien nog een kans kunnen geven.

[mereltje]

Hallo, veel herkenning met het verhaal van Rob.
Mijn vriendin erkent niet dat er een probleem met of bij haar is.
Het ligt ook allemaal aan en bij mij. Ik heb 3 maanden thuis gezeten met een depressie/burn-out en loop bij een pycholoog.....na 7 jaar ben ik helemaal op en had geen energie meer over.

We hebben veel ruzies gehad maar de druppel is nu overgelopen en heb de relatie beeindigd.
Haar wantrouwen was nu dusdaning groot geworden dat ze de privacy van mijn fam. heeft weten te schenden. Ze heeft meerdere malen mijn privacy geschonden maar dat kon ik nog door de vingers zien maar de laatste actie die ze heeft gedaan dus niet.

Het is zo tegenstrijdig, ik hou veel van haar maar ik kan het niet meer opbrengen om met haar verder te gaan. We zouden samen relatietherapie gaan doen maar voordat we konden gaan haalde ze dee streek dus uit en ik heb met veel pijn in mijn hart de relatie verbroken. Onze droom om samen oud te worden heb ik moeten verbreken omdat ik anders mezelf zou gaan verliezen. Met alle hoop van de wereld hoop ik nog steeds dat we samen oud gaan worden, al is het dan met vriendschap maar de tijd zal onze raadgever zijn. Jammer dat ze niet de inzicht krijgt of het wil toegeven dat er iets mis is, ik had de wereld er voor over als ze hulp had gekregen of beter gezegd als ze hulp zou aanvaarden.
Helaas het heeft niet zo mogen zijn, het was ook voor mij te zwaar om in een relatie te blijven met haar..

[gerdien]

Ik herken dit verhaal behoorlijk. al is het bij mij allemaal veel minder intiem. De zus van mijn (ex) vriend en tevens mijn collega, heeft bordeline. Ik wist dit pas nadat de ellende los gebarsten was. Had ik dit eerder geweten, dan had ik me er op in kunnen stellen.
Nu heb ik 2 jaar lang gedacht dat ze een wispelturig karakter had en misschien wel in combinatie met een soort van autisme of zo. dat dacht ik.

Zij heeft nooit geaccepteerd dat ik verkering had met haar broertje (dit is ook zo iets waar ik pas achteraf achter kwam). ze was altijd bang dat ik haar broertje, met wie zij een goede band mee had kwijt zou raken. ze heeft me het leven toen behoorlijk zuur gemaakt, en we hadden wekelijks problemen. dat wil zeggen, zij had altijd problemen met haar. ik ben op 1 keer na nooit echt boos op haar geweest. wel geirriteerd, maar dat bleef nooit lang.

Toen mn verkering uit ging voelde zij zich schuldig en hebben we een goed gesprek gehad. daarin heeft ze me naast haar gevoel omtrend onze verkering, ook de rest van haar gevoelens naar buiten gebracht. ik heb haar toen aangeraden om naar de psygoloog te gaan. ze gaf direct toe en heeft direct een psygoloog opgezocht.

Na nog 2 maanden met veel praten en overtuigen, heeft ze zich uit eindelijk ook aangemeld, al koste het veel strijd omdat de stap om naar de psygoloog te gaan haar verschrikkelijk zwaar viel.

Maar toen ze zich eenmaal aangemeld had, kreeg ik alle schuld over me heen. ik was voor haar ineens de gene die het gedaan had, ik had haar gek gepraat. ook was het mijn schuld dat ze er zelf niet meer uitkwam.

het maakt niet uit wat we deden, zij werd steeds boos op me.ik wist dat ze een moeilijk karakter had en dat ze dit zelf ook niet wou. dat het haar zelf ook zeer deed. ik heb de relatie dus heel lang proberen te redden. en ben steed weer bij haar terug, om met een schone lei te beginnen. ze was hier altijd blij mee.

maar het koste mij erg veel energie. nadat het zo een paar maanden door was gegaan kon ik echt niet meer. elke keer liepp het weer fout en dat deed me elke keer weer ontzettend veel pijn. elke keer maakte ze mij weer de zonde bok.

De druppel viel toen ze me toe gescheewd heeft dat ik nooit met mn handen van haar broertje af had moeten blijven. Dit deed me heel veel zeer, vooral omdat ik nog steeds veel van mijn exvriend hou.

nu heb ik gezegt dat ik even geen contact meer met haar wou. ik kan het zelf gewoon niet meer aan. elke keer dat het fout gaat ben ik zelf helemaal overstuur.

maar ik ben hier niet blij mee. ondanks alles hou ik van haar. en voelt ze nog steeds aan als mijn schoonzusje.

Het is net wat je zegt. liefde en haar liggen heel dicht bij elkaar.

en ook ik kan op dit moment te zwaar om dit instand te houden.

[voor altijd]

Met iemand met borderline valt van tijd tot tijd helemaal niet mee te leven.

Vermoed dat mijn vriend dit heeft, heeft vroeger een hoop vervelende dingen meegemaakt, dingen die ik echt niemand toe zou wensen.

Hij is verslaafd aan blowen, is alcoholist, is verbaal agressief, reageerd agressief ten opzichte van mensen, lijkt af en toe wel last te hebben van dementie (kan een paar keer iets tegen hem gezegd hebben en dan ruzie krijgen omdat ik niets gezegd heb), liegt over van alles en nog wat (echt van die dingen die ik de moeite niet eens waard vind, is dan aardig en dan echt een etterbak en ga zo maar door.

Overal staat te lezen dat je je niet te veel moet aantrekken van de verbale dingen die mensen zeggen die last hebben van borderline, maar zeer doet het wel. Als ik iets moet doen, bijvoorbeeld gereedschap moet aangeven bij het klussen, krijg ik de zenuwen, bang dat ik iets fout doe, bang dat ik het niet snel genoeg doe en ga zo maar door. Probeer dat soort dingen altijd te vermijden, maar dat kan niet altijd en juist omdat ik dan zo zenuwachtig word gaat er altijd wel iets mis. En dan ben ik een hersenloos, een domme idioot en dat zijn nog de aardige dingen. Hoe vaak en hoelang moet je je dat soort dingen niet aan blijven trekken dan?
Nooit is het zijn fout maar altijd de mijne omdat ik achterlijk ben.

Door zijn buien zijn we eigenlijk al onze vrienden kwijt geraakt, puur en alleen om hoe hij me behandelt. Probeer me vast te houden aan de goede dagen dat ie wel zichzelf is. Het beste wordt dat vertaald in het liedje van Cindy Lauper, True Colours, dat is in mijn geval in ieder geval wel zo. Maar wanneer kan je het niet meer aan? Wanneer is het nu echt genoeg geweest, ondanks wat ze zeggen over omgaan met borderline?? Probeer het wel echt, maar weet niet hoelang ik het nog aankan om 5 dagen te zitten huilen om 2 leuke dagen te hebben.

Het ergste is nog dat mijn vriend af en toe hele heldere buien heeft en dat ook erkend dat er iets aan de hand is, maar hij heeft jaren therapie gehad die niets uithielpen en is er nu van overtuigd dat je het allemaal zelf  moet oplossen, ik krijg niet aan zijn verstand dat je sommige dingen niet alleen kan. En ik kan hoe graag ik het ook wil hem hier niet mee helpen, dit is een ding wat ik niet voor hem kan oplossen

[mereltje]

mijn aanmelding is afgekeurd dus ik hoop dat ik zo nog mee kan praten.

Jeetje wat ben ik blij dat er veel herkening is heb zo lang en zo vaak aan mezelf getwijfeld.
Het is inderdaad heel moeilijk om er niets van aan te trekken en er rekening mee te houden.
Het ging bij ons ook op en af. Ik kon het snel vergeven en vergeten omdat ik de leuke momenten voor ogen hield.
Op gegeven moment was het meer minder leuk dan leuk en dan is er inet meer tegen op te hikken.
Momenteel gaat het bij mij ook nog steeds door. Ze blijft maar doorgaan ze wil antwoorden hebben op vragen.
antwoorden heb ik gegeven maar het zijn niet de antwoorden die ze wil horen dus gaat ze maar door.
Ze verdraait de boel nu ook nog eens....ik ben sprakeloos geworden, val van de ene vervbazing in de andere.
Het wordt steeds een ander verhaal, ik kan haar niet duidelijk maken dat ik het beste met haar voor heb.
Ze gelooft me gewoon niet en dan houd het denkelijk gewoon op.
Ik probeer niet te verzuipen en het allemaal positief te blijven zien maar mijn hemel wat is het zwaar!!
Ik zou zo graag verder gaan als vrienden maar ze maakt het me bijna onmogelijk met haar gedrag en ben bang dat eht niet gaat lukken als ze door gaat. Ik moet uiteindelijk toch voor mijn eigen leven kiezen.

[WC]

Ook ik herken mijn/ons verhaal enorm in veel wat hierboven beschreven staat. Ik wacht even mijn aanmelding beoordeling af voor dit forum. Indien het afgekeurd wordt laat ik hier wel een soort van email adres achter, want ik heb enorme behoefte om te spreken met 'lotgenoten'. We wachten het even af.

tot snel

[WC]

hallo!

mijn aanmelding is ook afgekeurd, geen idee waarom, maar voelde hem al aankomen.
Ik zou graag de mensen hierboven, waaronder rob, willen oproepen om op mijnborderline.nl (forum) te willen reageren op mijn verhaal (watgebeurter is mijn naam) onder het kopje 'heftige relaties, ups en downs'.
Ik hoop dat we op die manier wel contact kunnen krijgen.
Help wat voel ik me afschuwelijk! Het doet zo verschrikkelijk veel pijn, het is zo onrechtvaardig, maar ik kan er niets mee.

tot snel, of tot daar.

hoi

[Snoopy]

Hallo,
uhm...weet niet waar ik moet beginnen.
het gaat eigenlijk over een aangetrouwd "tante" van me.
We vermoeden dat ze borderline heeft maar weten niet goed hoe we dit moeten aanpakken.
Het volgende is het verhaal. mn oom is getrouwd met een buitenlandse waar hij 2 kinderen mee samen heeft. Jongen van 4 jaar en meisje van 2 jaar.
Ze bedreigt mn oom, de kinderen (staat altijd met de hand klaar, catastrofe kind heeft ze ook vaker uitgesproken) ze dreigt altijd met de politie. Ze noemt mijn oma hoer en spuugt haar vervolgens in het gezicht. Ze maakt de ene schuld na de ander en vertelt leugens over iedereen. Ze probeert alles naar haar hand te zetten en doet dit op een hele manipulatieve manier. Ze kan heel dramatisch doen wanneer het niet gaat zoals zij het wil. En dan begint het gedonder, dit is al 6 jaar aan de gang, maar omdat er kinderen in het spel zijn is het voor mn oom moeilijk om los van haar te komen. En zouden ze uit elkaar zijn dan zou ze hem nog bellen voor geld. Weten niet meer wat we kunnen doen. We vermoeden het, we kunnen ook niet met haar in gesprek gaan want ze kan het dan heel zwaar nemen. Het is hartverscheurend om de kinderen daar te zien, zijn al getraumatiseerd door alle ruzie en dreigingen. Hopelijk heeft iemand tips hoe we dit kunnen aanpakken want dit moet stoppen.
Groetjes

[Sharon1960]

Het maakt mij heel boos en verdrietig hoe er hier soms wordt gepraat over een Borderliner.
Ik ben er zelf één en ik weet dat ik nu geen aangenaam persoon om mee om te gaan.
Maar ik zoek hulp omdat het nu alle spuigaten uitloopt.
Het is net alsof er hier alleen maar uit de belevingswereld van de partner wordt gesproken, en dan kan ik mij niet van het idee ontrekken, dat zij er alleen onder lijden en niet de Borderliner.
Staat men wel eens stil bij het feit, hoeveel energie alles een borderliner kost om soms niet zo uit haar/zijn slof te schieten?
Vaak tot 10 tellen lukt soms op een bepaald moment niet meer.
Wij snappen ons zelf vaak niet eens, wel voelen we naderhand de pijn van wat we hebben gedaan,en hebben we vrezelijk veel spijt van wat we een ander hebben aangedaan.
Het is niet voor niks dat Borderliner's zich verminken om die pijn niet meer te voelen [ het is geen vorm van aandacht trekken] of een poging doen zelfmoord te plegen. Ze kunnen niet meer met zichzelf leven, ze raken alles kwijt wat hun lief is.
Hulp zoeken is moeilijk , want dat is erkennen dat er iets mis met je is, die drempel is heel erg hoog, dan maar liever zo vaak op je tenenen lopen.
Ik weet dat er een cursus is voor partners is, die maakt veel duidelijk voor iedereen die een relatie heeft met een Borderliner.

Niemand heeft er om gevraagt een Borderliner te zijn/worden, het is een ziekte.

En nog een tip voor buitenstaanders of naasten, reageren jullie ook zo op iemand die dement is en die ook niet meer weet hoe die "normaal" moet reageren???
Sorry, maar voor mij is dit een trigger.

[vlindertje]

Hoi Sharon,

Wat ik uit je bericht haal is dat het je erg aantrekt wat er soms geschreven wordt door omstanders.
Nu had ik nog even een vraagje over de volgende quote:

Het is net alsof er hier alleen maar uit de belevingswereld van de partner wordt gesproken, en dan kan ik mij niet van het idee ontrekken, dat zij er alleen onder lijden en niet de Borderliner.

Bedoel je hiermee het forum of dit topic(bericht)?

Want ons forum/website is gericht voor en door mensen met borderline & omstanders. Wij trekken geen partij voor wie de website is. Iedereen is welkom om zijn/haar verhaal te doen. Dit kunnen mensen zijn die zelf borderline hebben en op zoek zijn naar lotgenoten, informatie, (h)erkenning en steun. Maar ook omstanders zijn bij ons welkom om met hun verhaal te komen. Zij zoeken ook een plek waar ze hun ei kwijt kunnen, vragen kunnen stellen en op hun manier weer (h)erkenning te vinden.

Jouw reactie is vanuit het oogpunt dat je borderline hebt en dan kan het soms zijn dat als je verhalen leest van omstanders dit triggert. Tenslotte is het ook voor omstanders een moeilijke situatie. Ook zij proberen een weg te vinden om met de situatie om te gaan, net zo hard als wij mensen met borderline dit ook proberen. En begrijp me goed dit zegt ik die zelf ooit de diagnose borderline (en nog veel meer diagnoses) heeft gehad maar er ondertussen mee kan omgaan dat er geen sprake meer is van borderline volgens de testen die ik destijds opnieuw heb gedaan.

En nee je hebt er niet om gevraagt om deze diagnose te krijgen maar om het nou een ziekte te noemen gaat ook erg ver. Het is een persoonlijkheidsstoornis/persoonlijkheidsproblematiek of emotieregulatiestoornis. Welk het laatste steeds meer de benaming van borderline overneemt, omdat borderline zelf steeds meer een populaire benaming wordt waar misbruik van wordt gemaakt door jongeren die de diagnose nog niet eens kunnen krijgen.

Vechten om het hoofd boven water te houden, ja het kan soms echt een strijd met jezelf zijn en ohzo chaotisch. En dat zullen vele mensen ook herkennen wat je omschrijft. Maar weet dat toen je deze diagnose nog niet had je dezelfde persoon was. Je veranderd echt niet doordat daar er een naam is gegeven aan de problemen waarmee je worsteld. Het kan verlichting geven doordat je weet wat er aan de hand is en gerichte hulp.
Verder heeft iemand die borderline heeft ook vele mooie kanten dan alleen de vele kritiek die er in de maatschappij over wordt losgelaten. We zijn nooit saai, creatief, behulpzaam, meelevend en we hebben humor en levenservaring.

Lieve sharon ik hoop dat met deze woorden je het (misschien nu nog niet), maar toch over een tijdje het ook wat positiever kan inzien en kracht kan vinden voor jezelf dat wat nu nog een trigger voor je is wat zal afnemen.

liefs vlinder