borderline vriendin valt niet mee t e leven

[A]

Hallo vlinder dat je het onderstaande aan Sharon schreef heeft mij erg verbaast als je het niet erg vind .

(En nee je hebt er niet om gevraagt om deze diagnose te krijgen maar om het nou een ziekte te noemen gaat ook erg ver. Het is een persoonlijkheidsstoornis/persoonlijkheidsproblematiek of emotieregulatiestoornis.)

Ik zie niet in waarom je borderline niet als ziekte zou moeten zien jij vindt het zelfs ver gaan maar wat je daar voor argumenten voor heb is mijn niet duidelijk. Buiten dat ik borderline heb , heb ik een hersensbloeding gehad omdat een virus infectie een stoornis veroorzaakte wat uiteindelijke die bloeding tot gevolg had met veel rest schade maar er is nooit 1 arts geweest die gezegt dat is geen ziekte maar het gevolg van een stoornis. Iedereen heeft recht op zijn mening maar het voelt voor mij alsof je de klok 50 jaar terug zet dat wat je kon meten in een lab of zien op ct scanner of rontgen foto was een ziekte maar wat niet zo meetbaar is of duidelijk aan te tonen viel onder het hoofdstuk Psychische  klachten ondertussen is er gelukkig wel het nodige veranderd en is het onderscheid tussen lichamelijke ziekte en psychische ziektes wat minder geworden dus verbaast het me echt dat je de stelling aangaat dat je borderline als ziekte te bestempelen wel erg ver vindt gaan maar dat is slechts mijn mening.
 
Hoi Sharon,

Wat ik uit je bericht haal is dat het je erg aantrekt wat er soms geschreven wordt door omstanders.
Nu had ik nog even een vraagje over de volgende quote:

Bedoel je hiermee het forum of dit topic(bericht)?

Want ons forum/website is gericht voor en door mensen met borderline & omstanders. Wij trekken geen partij voor wie de website is. Iedereen is welkom om zijn/haar verhaal te doen. Dit kunnen mensen zijn die zelf borderline hebben en op zoek zijn naar lotgenoten, informatie, (h)erkenning en steun. Maar ook omstanders zijn bij ons welkom om met hun verhaal te komen. Zij zoeken ook een plek waar ze hun ei kwijt kunnen, vragen kunnen stellen en op hun manier weer (h)erkenning te vinden.

Jouw reactie is vanuit het oogpunt dat je borderline hebt en dan kan het soms zijn dat als je verhalen leest van omstanders dit triggert. Tenslotte is het ook voor omstanders een moeilijke situatie. Ook zij proberen een weg te vinden om met de situatie om te gaan, net zo hard als wij mensen met borderline dit ook proberen. En begrijp me goed dit zegt ik die zelf ooit de diagnose borderline (en nog veel meer diagnoses) heeft gehad maar er ondertussen mee kan omgaan dat er geen sprake meer is van borderline volgens de testen die ik destijds opnieuw heb gedaan.

En nee je hebt er niet om gevraagt om deze diagnose te krijgen maar om het nou een ziekte te noemen gaat ook erg ver. Het is een persoonlijkheidsstoornis/persoonlijkheidsproblematiek of emotieregulatiestoornis. Welk het laatste steeds meer de benaming van borderline overneemt, omdat borderline zelf steeds meer een populaire benaming wordt waar misbruik van wordt gemaakt door jongeren die de diagnose nog niet eens kunnen krijgen.

Vechten om het hoofd boven water te houden, ja het kan soms echt een strijd met jezelf zijn en ohzo chaotisch. En dat zullen vele mensen ook herkennen wat je omschrijft. Maar weet dat toen je deze diagnose nog niet had je dezelfde persoon was. Je veranderd echt niet doordat daar er een naam is gegeven aan de problemen waarmee je worsteld. Het kan verlichting geven doordat je weet wat er aan de hand is en gerichte hulp.
Verder heeft iemand die borderline heeft ook vele mooie kanten dan alleen de vele kritiek die er in de maatschappij over wordt losgelaten. We zijn nooit saai, creatief, behulpzaam, meelevend en we hebben humor en levenservaring.

Lieve sharon ik hoop dat met deze woorden je het (misschien nu nog niet), maar toch over een tijdje het ook wat positiever kan inzien en kracht kan vinden voor jezelf dat wat nu nog een trigger voor je is wat zal afnemen.

liefs vlinder
[/quote]

[Sharon1960]

Hallo vlindertje
Ik bedoelde dit topic.
Ze zeggen dat wij [borderliners] ongenuanseerd zijn, maar als ik alleen al de kop zie van dit topic, dan kan ik mij niet van het gevoel ontrekken dat dit ook heel erg ongenuanseerd is.
Ik wist al langer dat er iets niet goed ging met mij, ik herkende mezelf niet meer in mijn doen en laten, er zijn een paar jaar overheen gegaan en verschillende diagnoses gesteld voordat ik de test moest doen en dit er uit kwam. Het maakt niet uit of je het een ziekte noemt of iets anders, het is en blijft Borderline.
Bij de één wat meer aanwezig dan bij de ander.
Ik ben heel boos en verdrietig geweest toen de diagnose [ sorry voor spelfouten!] werd gesteld, want dit was het laatste wat ik wou hebben.
Ik heb namelijk met iemand samengewoond die dat ook had, en dat was echt niet gemakkelijk [ daarin ga ik nog mee met de stelling] maar ik heb ook de training gevolgt voor partners van een borderliner en heb daar veel uitgehaald en van geleerd. Maar vooral de steun die je bij elkaar vind en de herkenning maakte veel van zijn handelingen duidelijk.
Dus ik weet ook wat het is partner van een Borderliner te zijn, en ik geef toe dat was niet gemakkelijk.
Maar nooit zou ik hem zo aanvallen en/of kwetsen. Hij had er ook niet om gevraagt, net zo als ik nu.
Respekt naar de ander toe en de ander met respekt behandellen en in zijn waarde laten is toch wat wij ook moeten leren?
Mogen we dat dan ook van anderen vragen?
Deze topic is heel erg kwetsend naar mensen met borderline toe, want wij kunnen ook hele lieve,spontane, creatieve mensen inderdaad zijn, die in hun hart dit helemaal allemaal niet willen, maar er een hele strijd tegen vechten inwendig. Ik voel in elk geval heel erg goed de pijn die ik anderen heb aangedaan en dat is vaak niet weer ongedaan te maken! Maar ik werk er nu aan en zal moeten vechten om het in goede banen te kunnen leiden.

[A]

Hallo vlindertje
Ik bedoelde dit topic.
Ze zeggen dat wij [borderliners] ongenuanseerd zijn, maar als ik alleen al de kop zie van dit topic, dan kan ik mij niet van het gevoel ontrekken dat dit ook heel erg ongenuanseerd is.
Ik wist al langer dat er iets niet goed ging met mij, ik herkende mezelf niet meer in mijn doen en laten, er zijn een paar jaar overheen gegaan en verschillende diagnoses gesteld voordat ik de test moest doen en dit er uit kwam. Het maakt niet uit of je het een ziekte noemt of iets anders, het is en blijft Borderline.
Bij de één wat meer aanwezig dan bij de ander.
Ik ben heel boos en verdrietig geweest toen de diagnose [ sorry voor spelfouten!] werd gesteld, want dit was het laatste wat ik wou hebben.
Ik heb namelijk met iemand samengewoond die dat ook had, en dat was echt niet gemakkelijk [ daarin ga ik nog mee met de stelling] maar ik heb ook de training gevolgt voor partners van een borderliner en heb daar veel uitgehaald en van geleerd. Maar vooral de steun die je bij elkaar vind en de herkenning maakte veel van zijn handelingen duidelijk.
Dus ik weet ook wat het is partner van een Borderliner te zijn, en ik geef toe dat was niet gemakkelijk.
Maar nooit zou ik hem zo aanvallen en/of kwetsen. Hij had er ook niet om gevraagt, net zo als ik nu.
Respekt naar de ander toe en de ander met respekt behandellen en in zijn waarde laten is toch wat wij ook moeten leren?
Mogen we dat dan ook van anderen vragen?
Deze topic is heel erg kwetsend naar mensen met borderline toe, want wij kunnen ook hele lieve,spontane, creatieve mensen inderdaad zijn, die in hun hart dit helemaal allemaal niet willen, maar er een hele strijd tegen vechten inwendig. Ik voel in elk geval heel erg goed de pijn die ik anderen heb aangedaan en dat is vaak niet weer ongedaan te maken! Maar ik werk er nu aan en zal moeten vechten om het in goede banen te kunnen leiden.

Hallo sharon ik ben het helemaal met je eens ,vandaar ook mij reactie naar vlindertje ik vind de stelling die ze inneemt op het punt of bordeline nu wel of geen ziekte is voor mezelf net als jij helemaal niet van belang maar om tegen iemand te zeggen die dat wel zo voelt dat je het erg ver vindt gaan om het een ziekte te  noemen dat vind ik nogal ver gaan. En je commentaar op de kop van het topic ook daar kan ik me helemaal vinden in je reactie,niet dat ik de wijsheid in pacht heb maar ik wou jouw hierin toch wel steunen.

A

[sharon1960]

Dank je A.
De gene die met dit topic is begonnen weet niet eens zeker of zijn ex-vriendin wel een borderliner is!
De diagnose is nog niet eens gesteld, dus er kan ook iets anders aan de hand zijn of wel borderline met.....
Er staat in sommige stukjes dat er ook heel erg leuke periodes in zijn relatie waren, dat zijn momenten om er eens rustig [ niet verwijtend] over de slechte periode te hebben en haar aan het denken te zetten, misschien door verschillende folders in huis te halen, en niet alleen maar een site over borderline open gooien, want ook veel niet borderliners kunnen er veel in herkennen.
Ik ontken het niet dat ik veel in zijn/hun verhalen herken, maar lees ook stukjes over "waarschijnlijk". Eerst de diagnose en test maar eens afwachten vind ik voor dat je een stempel op iemand drukt.

De kop van dit topic is afschrikwekkend voor partners van, en borderliners.
Zo zou je inderdaad nooit een relatie met een borderliner beginnen en borderliners zelf doet zo'n kop heel erg pijn.
Net zo als de stelling dat borderline niet te genezen is, maar vlindertje is daar het tegendeel van en dat moet toch ook wel wat zeggen.
Van deze  ZIEKTE  kan je dus wel  GENEZEN !!!

Eigelijk vind ik dat deze topic gesloten moet worden of de kop van dit topic moet al aangepast worden, hij is te kwetsend.

[Een Borderliner]

Hallo ik lees je verhaal net.
En vind het moeilijk hoe u zegt dat er met een borderliner niet te leven valt.
Als zij zich laat helpen en samen ook in terapie gaan.
Zal alles goed moeten komen.
Zij zal moeten leren leven met haar emoties.
Want borderline is een emotie regulatie stoornis.
Wij Borderliners hebben veel moeite met onze emoties.
Bij (Normale) Mensen ligt de emotie op 3 en bij Borderliners op 15.
Dat is een enorm verschil.
Ik wil niets goed praten wat er gebeurd is bij u.
Maar ik wil u iets vertellen over borderline.
Dat het moeilijk leven is met een borderliner is waar maar niet daar zet ik mijn ? achter.
Ik ben zelf een borderliner.
En heb 7 jaar een relatie waarvan der 2 getrouwd en we ook een dochtertje van bijna 3 hebben.
Ik heb het heel moeilijk gehad.
Vooral met de therapie.
Ik moet al mijn energie in de therapie stoppen.
En het is ook heel emotioneel.
Maar het heeft wel effect.
Je moet er wel voor 110 % voor gaan anders heeft het geen zin.
Veel sterkte.

Groetjes.

[Een Borderliner]

Hallo.

Ik schrik een beetje hoe je over een Borderliner praat.
Ik ben er zelf namelijk ook een.
Ik ben 21 en weet het sinds een jaar.
Ik ben hard bezig met me zelf.
En ook mijn man word hierin geholpen.
Want er mee leven is niet makkelijk.
Daar heeft u gelijk in.
Maar weglopen vind ik altijd de makkelijkste weg.
Soms wel beter.
Er bestaat tegenwoordig een training.
Die training noemen ze een vers training.
Daarin word een Borderliner geholpen met de Emoties woede pijn angst en wat er nog meer bij emotie hoort.
Het probleem bij een Borderliner is dat wij de emoties moeilijk in eigen hand hebben.
Het springt zo om en is ook enorm heftig.
Bij een (Normaal) mens zit de emotie op een niveau van 3 en bij een Borderliner zit dat niveau op 15 dat is een enorm verschil.
Bij vers word je legeert hoe je die emoties wel in bedwang kunt houden.
En ik moet eerlijk zijn het heeft effect.
Het word in het begin van de vers training erger omdat de emoties hoog op kunnen lopen.
Maar naar mate de training vordert zie je dat je je emoties beter in bedwang hebt.
Ik wil me niet verdedigen.
Maar ik wil u vertellen dat het voor ons Borderliners ook niet gemakkelijk is.
Wij zien hoe onze omgeving er op reageert.
En dat veel mensen de ziekte niet willen accepteren en het negeren.
Je kunt het niet negeren je moet het oplossen.
En wat uw kindje betreft.
Het is zeker niet makkelijk om een kindje op te voeden.
Daarom ben ik van mening dat ze hulp moet zoeken.
Ten eerste voor haar kind en ten tweede voor zich zelf.
Ik heb een dochtertje van bijna 3.
Als ik haar niet had gehad had ik nooit toegegeven aan een ziekte laat staan Borderline.
Laat staan me laten helpen.
Maar ik heb een ziekte voor mijn kind zou het gedrag worden als ik me niet had laten helpen.
En wat is belangrijker??
Mijn kind of ik??
Bij mij mijn kind.
Dat is ook de reden dat ik me heb laten helpen.
Het is heel belangrijk bij een borderliner dat ze zich zelf willen laten helpen.
Anders heeft het egt geen zin.
En ADHD of dat een jongens vorm van Borderline is ??
Mijn nichtje heeft het ook.
Ik denk niet dat het in verband staat.
Maar als u zekerheid wild kunt u beter navraag doen bij een GGD of bij uw eigen huisarts.
Ik wil u verder veel sterkte wensen.
Want gemakkelijk is het niet.
Maar onmogelijk??
Dat is iets wat in eigen hand ligt.

Groetjes Kim
 

Ik weet precies wat je meegemaakt heb, ik ben zo stom geweest om met mijn ex te trouwen. naar mijn idee om me vast tehouden, we kwamen er ook pas later achter toen het al te laat was.
Samen hebben we nog een kind ook, de arme schat had nooit geboren mogen worden. Mijn kind woont helaas bij dr moeder, en ik heb sterk de indruk dat mijn kind PASsyndroom aan het ontwikkelen is.

Ik ben op zijn minst 3 banen kwijt geraakt, heb een depressie gehad en zat diep in de schulden. Daar ben ik gelukkig vanaf, helaas niet van mn ex.

Maanden nadat ik weer mijn leven op orde had, vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Ik begrijp nog steeds niet dat ik het zover heb laten komen, weglopen is toch wel een goeie optie. Had ik dat maar gedaan.

Voel me gebruikt/misbruikt op de meest verschrikkelijke manier, lullig om er later pas achter tekomen.

Moet wel zeggen dat niet alle boorderliners zo extreem zijn, dr zijn er ook bij die uitermate hun best met cursussen en therapie, toch hou ik ze liever op afstand.

[respect]

 
Mensen even voor de goede orde:
Ik heb nog nooit een normaal mens gezien!!!!!!!!!!!!!!!
Zelf heb ik borderline en ik vind het zeer kwetsend dat er zo negatief over gesproken wordt.
DENK EENS NA VOOR JE IETS ZEGT>bovendien wat doe je op deze site als je ons op afstand wil houden

[Knuffelbeer]

Hallo allemaal,

Jullie, als partner van een "borderliner" ( rot woord) hebben een algemeen minder gewaardeerd persoon een gevoel gegeven dat er toch van ze gehouden kan worden! Als je kan, ga daar mee door!
Jullie hebben het er niet ingebracht, maar je kan hun er wel mee helpen om het eruit tehalen!

Dat is tenslotte precies wat jullie als partners beide heel.... heel.... heel.... graag willen!
Dat voel je beide ook zo, is het niet?
Nou alleen nog de manier vinden. Daar heb je internet en je eigen geduld en ervaring voor!

Prettige kerstdagen,
Danny.

[schoorsteen]

Hoi allemaal,

Ik heb jullie verhalen gelezen en ik begin een vermoeden te krijgen dat mijn vriendin borderline heeft. Het is namelijk vanaf het begin van onze relatie aantrekken en afstoten van haar kant en ze zegt de meest vreselijke dingen tegen me waarvan ze weet dat ze me daarmee kan kwetsen. In haar ogen doe ik nooit iets goed, als ik a doe had ik b moeten doen en andersom. Het is echt alles of niets. Ik moet meteen perfect zijn en als ik maar iets mis dan is het meteen: dit zoek ik niet in iemand.. Maar het volgende moment is het: ik mis niets in jou, jij bent zo mooi.. En ze zegt dan: ik wil je nooit meer zien, en laat nooit meer wat van je horen en ik verdwijn uit jouw leven en vervolgens belt en smst ze wel de hele tijd. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips hoe ik hiermee om kan gaan?

[Danny]

Nou, wat ik denk is dat ieder mens wel een beetje borderline heeft.
Vanaf de eerste dag dat we worden geboren worden we als baby in een bepaald patroon gedrukt door onze ouders.

Als we een dominante vader hebben en moeder is onderdanig, dan gaan we richting borderline.
Een dominante vader laat zijn dochter nooit zelfstandig worden. En dan bedoel ik echt nooit!

HIJ LEERT HAAR ZELFS DAT HIJ VOOR HAAR DENKT! En de onderdanige moeder zal dat natuurlijk gewoon toelaten.

Dus nu heb je een relatie met een geweldige vrouw, die hangt aan haar ouders, want pa of een andere dominant persoon laat ze voor haar denken.

Vergis jezelf niet, jij zelf doet dat ook! Misschien in mindere mate, en daarom heb jij geen "borderline"!

Over mezelf, ik ging als 15 jarig mannetje iedere dag 10 kilometer rennen, en 5 kilometer zwemmen iedere dag.
Mij vader was dik en heeft me nooit zijn respect daarvoor getoond.
Snap je de link?

Als deze verwoestende dingen maar door blijven gaan tegen een kind, kom je vanzelf bij borderline.
Toon haar respect, laat haar zelf denken door alleen maar naar haar te luisteren. Geen advies, want geen mens is dom.
En het is de enige weg om iets te leren.
Wie kon er lopen op de dag van zijn geboorte?
Misschien haar vader want die is altijd geweldig geweest volgens zijn verhalen toen zij klein was.

Jongens komop, geef ze de kans om te groeien en voor haar zelf te denken. Dan winnen jullie beide!

Danny