borderline na je 40e??

[jolanda]

Hallo,
Ik heb wat vragen over borderline, en hoop dat iemand misschien antwoorden heeft. Een vriendin van mij gaat door een moeilijke fase in haar leven. Op haar 46e wordt ze geconfronteerd met het gegeven dat haar man wil scheiden. Vervolgens lijkt mijn vriendin te zijn veranderd in, ja hoe moet ik het omschrijven. Eigelijk vertoont ze alle kenmerken iemand met borderline. De kenmerken zijn zeer sterk aanwezig. Bepaalde kenmerken had mijn vriendin wel, maar deze stonden niet echt op de voorgrond.Mijn vriendin is direct vanuit huis gaan samenleven met deze man. Is het mogelijk dat de borderline kenmerken nu pas zo duidelijk naar voren komen omdat de stabiliteit in haar leven is wegevallen?

[moniek]

Hai, ik ben 43 en ik loop al jaren met het idee dat er wat met me is. Eerst dacht ik dat het manisch-depressief was, vanwege de verschijnselen. Toen kwam het op ADHD, en sinds een paar weken geleden kwam ik bij een psychiater terecht, die na een lang gesprek (en de testen die ik daarvoor gedaan had) dat ik een milde vorm van borderline heb. Maar ik funtioneerde altijd goed! Heb altijd gewerkt, volop mensen om me heen, had hobbies. En had super vrolijke dagen en soms huildagen, maar dat vond ik zelf niet erg.
Maar door een negatief iets, is er een half jaar geleden iets in mij geknapt.

Dus, ja Jolande, het zit zowiezo in je, maar kan zich echt manifesteren als er een grote gebeurtenis is. Zoals met jouw vriendin.

[Maite]

Als je manisch-depressief was geweest had je sowieso niet gefunctioneerd zonder medicijnen. Borderline is waarschijnlijker. Ik functioneer tot nu toe ook best aardig.

[Deva]

Alles kan. Het etiket Borderline wordt m.i. te gauw geplakt in de GGZ. Zelf ben ik verpleegkundige in de psychiatrie en in het verleden hebben afdelingshoofden en collega's mij ook als Borderliner bestemped...gewoonweg omdat ik niet met alle winden mee liep en kritisch naar de zorg keek en misverstanden ter sprake bracht en ik soms emotioneel betrokken met mijn vak bezig was. In plaats daarover te reflecteren plakken werkers in de GGZ elkaar een sticker op: Borderline...het is zelfs een scheldwoord want werkers in de GGZ hebben meestal een gruwelijke hekel om mensen met Borderline te begeleiden. Terwijl 99% van de bevolking Borderline-trekken heeft. In plaats naar zichzelf te kijken wat het bij hun doet als een verpleegkundige in de psychiatrie kritisch en bevlogen in haar vak is zeiden ze achter mijn rug om dat ik voor Borderliner werd uitgemaakt. Klinkklare onzin, ben gewoon een gezonde vrouw. Als mijn man na 20 jaar huwelijk zegt mij te verlaten zal ik in het begin heus hysterisch en verdrietig reageren...maar wie zou dat niet doen? Verdriet mag geleefd worden, maar de GGZ vind nu eenmaal dat emoties in alleen maar in bepaalde mate kan kennelijk. Jammer. Als ik mijn Irakese buurman zag jammeren, zichzelf op het hart slaan en op de grond knielen...toen zijn buurvrouw net overleden zag ik 1 ding: die man toont tenminste zijn emotie. De westerlingen verstoppen dat...met alle hartkwalen en hoge bloeddrukken ten gevolge. De GGZ vind dit normaal gedrag. Ik vind dat abnormaal. Je vriendin mag verdrietig zijn. De GGZ is gek met zijn diagnoses. Laten ze hun werk goed doen!

[kely]

Beste Jolanda,

Volgens mij heb je nog niet echt antwoord op je vraag gekregen. Je vraag en verhaal raakt de mensen wel. Je verteld dat je vriendin in een moeilijke fase in haar leven zit, juist een situatie als deze of trauma`s werken er aan mee kunnen veroorzaken dit gedrag, als ik het zo mag noemen. De leeftijdscatogorie maakt in alle gevallen niets uit. Of het borderline is weet ik niet dat zal de tijd en de situatie weer uit moeten wijzen. Het kan ook zo zijn dat ze haar leven weer op de rails moet krijgen en dat het daarnaa weer goed gaat. Het belangrijkste is in elk geval dat jij als vriendin er voor haar bent maar pas ook op dat het je niet te veel in beslag neemt. En als het echt niet gaat schakel dan hulp in zij kunnen het beste oordelen over de stituatie

heel veel sterkte