Stempel noodzakelijk voor hulp?

[Veronique]

Beste allemaal,

Het is laat, en registratie stond derhalve uit. Dus post ik mijn vraag maar even hier, heb geen geduld in m'n lijf (hoe zou dat nu komen   ).  Een vriend van mij, die psychologie studeert, noemde pas in een gesprek terloops wat kenmerken van BPS op. Bij elk aspect dat hij noemde reageerde ik met: "Oh, oeps" (wat ons allebei nogal in de lach deed schieten overigens). Goed, we konden er om lachen. En we weten allebei dat geen borderliner hetzelfde is, dat de DSM-IV categorisering in de ogen van vele psychologen en psychiaters niet zaligmakend is, dat je jezelf, als je wat op Internet rondkijkt, wel haast elke persoonlijkheidsstoornis aan zou kunnen praten, als je wilt. Toch bleef het plakken bij me. En ben ik eens gaan neuzen. Begonnen, zoals velen van ons denk ik, op Wikipedia (klik).  Ook Wiki is met een korrel zout te nemen, maar de pagina's in de verschillende talen zijn redelijk consistent en verwoorden de kenmerken zoals die in de DSM-IV worden opgevoerd.
Tja, en als ik dan die negen kenmerken/situaties doorneem gonst het in mijn hoofd: "ja, dat herken ik, en dat ook, en dat ook." Van vijf situaties is er wel degelijk sprake bij mij, de meest extreme (dissociatie, extreme woede) niet. Automutilatie, ja en nee. Wel in lichtere vormen in mijn jeugd, krasjes, geen sneden. Aandachttrekkerij eerder, denk ik.
Wat precies mijn situatie is, is voor mijn vraag echter niet relevant.
Waar het mij om gaat is dat ik, stel dat ik een BPS zou hebben, in welke gradatie dan ook, of ik kan voorkomen naar een psycholoog/psychiater te moeten gaan om mezelf eventueel een stempel op te laten plakken die wellicht, achteraf, toch niet terecht zou zijn geweest. Maar die wel gevolgen kan hebben. Zijn er algemene zaken die je zelf sowieso kunt doen, een soort (standaard) handleiding om ervoor te zorgen dat je met meerdere van de op Wiki genoemde kenmerken/situaties toch redelijk kan omgaan en dus binnen relaties en verder, het dagelijkse leven, kunt functioneren? Waar ik dus naar vraag is, kort door de bocht, hoe (sommigen van) jullie het voor elkaar hebben gekregen om te functioneren in het dagelijkse leven en relaties in stand te houden, ondanks de angsten, leegte, gebrek aan gevoel van eigenwaarde etc. etc.

[vlindertje]

Hoi Veronique,

Je hebt je verhaal duidelijk beschreven. Zoals je zelf al schrijft herkent iedereen wel wat in welke dan ook persoonlijkheidsproblematiek.
Wat ik uit je verhaal haal is dat je specifiek bij bps meer herkent, anders zou je er niet mee blijven rondlopen in gedachten.
Wat ik je aanraadt ga niet jezelf gek praten waardoor je steeds meer overtuigt raakt dat je misschien bps zou kunnen hebben. Dit kan alleen vastgesteld worden door een psychiater dmv diverse testen.

Nu is je vraag of je wat handvaten kunt krijgen hoe je het beste kunt functioneren in je dagelijks leven zonder dat er sprake is van een diagnose.
Ik snap je vraag maar waarom vraag je hierom? Blijkbaar ben je niet tevreden hoe het momenteel verloopt en denk je dat er meer aan de hand is of dat er meer achter zit. Anders vraag je niet of je wat handvaten kunt krijgen hoe je kunt functioneren in het dagelijks leven.

Verbeter me als ik je nu totaal verkeerd interpreteer! Maar dit is hoe je verhaal op mij overkomt en daar is geen specifieke situatie voor nodig, zoals je zelf ook al schrijft dat dit niet relevant is.

Hetgeen wat ik je wil meegeven is dat als je twijfels hebt over hoe het gaat in je leven en je daar niet tevreden over bent. Ga eens naar je huisarts om het daar te bespreken.
Het is niet zo dat je direct stempels krijgt om in jouw bewoording te blijven. Je kan ook gesprekken krijgen om zo inzicht te krijgen in je leven en samen een soort van handleiding op te schrijven wat jouw zou kunnen helpen.
Mocht je toch voor jezelf zoiets hebben er is meer aan de hand en je wilt voor jezelf duidelijkheid dan kun je er zelf voor kiezen om testen te laten doen via de psychiater.

Mocht daar een diagnose of meer uit komen, kun je gerichter hulp krijgen. Er zijn natuurlijk zoveel persoonlijkheidsstoornissen die ieder zijn eigen behandelingen heeft. En niet iedere behandeling past bij iedereen, dat wordt per individu afgestemt.

Dat is ook mijn reden om hier niet een soort (standaard) handleiding ga neerzetten hoe jij zou kunnen omgaan met.... (vul zelf maar in)

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie en hier mee verder kunt. Mocht je vragen hebben, stel ze gerust.

Groetjes vlinder

[Veronique]

Hoi vlindertje,

Dank voor je antwoord. Gek maak ik mezelf niet, daarvoor ben ik te analytisch. Maar bedankt voor je zorg. Erop terugkijkend denk ik dat ik de vraag eigenlijk niet had mogen stellen. Het zou niet correct zijn geweest als jij hier een soort van "handleiding" had neergezet. Dat kun jij, vanuit je positie niet met eer en geweten neerzetten omdat je daarmee het risico zou lopen een eventueel verkeerd advies te geven. Dat kun je eigenlijk alleen maar doen als je professioneel bent op het gebied in kwestie en mijn omstandigheden door en door zou kennen.

Het is een herkenbare situatie voor mij, ik ben zelf moderator en assistent administrator/beheer van een forum op wetenschappelijk gebied. Op dat forum zijn we heel behoudend met het geven van adviezen op medisch vlak. We hebben daar derhalve in onze huisregels opgenomen dat het niet is toegestaan om persoonlijk advies op medisch/psychologisch gebied te proberen in te winnen.

Dus, mijn excuses voor het stellen van de vraag, en nogmaals dank voor de moeite die je hebt genomen om me te woord te staan.

Aangaande wat je schrijft over gesprekken met de huisarts vraag ik me toch af of het bestempelen daar niet al plaats zou kunnen vinden. Een huisarts noteert tegenwoordig alles op de computer. Wat zou hem/haar ervan weerhouden er een "voorlopige diagnose" aan vast te plakken in de vorm van een vermoeden en dat vermoeden in mijn "dossier" te zetten? Behalve het voor de hand liggende feit dat hij/zij weet dat hij/zij geen psychiatrische diagnose mag stellen, lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat, als ik een gesprek aan zou gaan, er toch ergens zaken blijven plakken in mijn "dossier" die ik vooralsnog daar niet in zou willen hebben. De enige manier om zeker te zijn dat dat niet gebeurt zou dan zijn dat ik mijn huisarts (die ik waardeer) zou moeten vragen om het onderwerp van onze gesprekken niet in het dossier te zetten. Dat kan natuurlijk gewoon. Maar kan de huisarts zich hier ook aan houden? Dan kom je toch al gauw bij de vraag aan welke wettelijke verplichtingen zo'n huisarts gebonden is. En die ken ik niet. Omdat zo'n electronisch dossier tegenwoordig alle kanten op vliegt op het moment dat je met medische hulpverlening te maken krijgt, vind ik dat toch een belangrijk aspect bij de beslissing om al dan niet naar mijn huisarts te gaan.