borderline en egoïsme

[loes]

Heb hieronder al een advertentie geplaats over de ruzie met mijn beste vriendin die borderline heeft.
Heb hier nog geen reactie's op gehad, misschien door de vakantie tijd of misschien omdat ik niet duidelijk een vraag heb gesteld.
Voor een buitenstaader is het moeilijk om je in te leven in iemand met borderline, maar wat ik vooral moeilijk vind om het verschil te zien wat hoort er bij borderline en wat is gewoon een vervelende karakter trek van iemand.
Is het zo dat je als borderliner iedereen zwart maakt die boos op je geworden is en vooral ook het egoísme, alsmaar met jezelf bezig zijn met je problemen en hoe moeilijk je het hebt enzo En het eeuwige excuus, ik kan niet anders!!!!
De omgeving (dan heb ik het niet over een relatie, maar de mensen buiten het gezin) hoeft zich volgens mij niet aan te passen aan degene met borderline maar de borderliner zal moeten leren zich aan te passen aan zijn/haar omgeving en de maatschappij. Snap ook niet dat er bepaalde priveleges moeten zijn,een apparte behandeling omdat iemand borderline heeft en is het niet mogelijk om te werken als je borderline hebt?
Heb zelf ook het nodige mee gemaakt en heb keihard moeten vechten om me staande te houden en nog heb ik vaak het gevoel en berg aan beklimmen te zijn en als maar niet aan die top te komen, maar ik ga niet zitten zeuren, vraag geen aanpassingen van mijn omgeving om met mij om te gaan.
Kortom, en dat zal me niet in dank worden afgenomen, maar wil het toch kwijt, door mijn ervaring erger ik me aan de persoon met borderline, het gebrek aan doorzettings vermogen en de wil om beter te worden of in ieder geval beter ermee om te gaan. De gemakzucht om je achter je borderline te verschuilen omdat je niet anders kán??of is het wil??? Het snelle opgeven.
Laura

[Sharon1960]

Hallo Laura.
Misschien zou je zelf eens een folder over borderline kunnen ophalen bij een GGz instelling om meer op de hoogte te zijn van het gedrag bij borderliners.
Ik ben zelf een borderliner en vind mezelf niet egoístie's, ik probeer echt overal rekening mee te houden en al helemaal met mijn naaste omgeving.
Maar dat kost erg veel energie en het gebeurd niet altijd bewust als ik de fout inga.
Ik denk dat veel van mijn lotgenoten vaak hun best doen om normaal mee te draaien in de maatschappij.
Maar wij hebben niet altijd controle over ons doen en laten en dat is geen excuus en ons dan verschuilen achter onze ziekte.
Door ons gedrag raken wij ook heel erg veel kwijt en dat doet ons ook heel erg veel pijn.
Het is echt geen vorm van aandacht trekkerij of zielig doen, we hebben er gewoon niet altijd controle over.
Zelf werk ik heel erg hard aan mijn doen en laten en ben ik constant aan het vechten tegen mijn gedrag en toch ga ik nog vaak in de fout.
Er zijn zoveel prikkels,trikkers en valkuilen in het normale leven, dat het soms moeilijk is "normaal" te reageren, hoe graag we ook willen.
En ik moet je teleurstellen, het is inderdaad een borderline trekje om iemand erg zwart te maken na een ruzie, het ligt nooit aan ons maar altijd aan de ander.
Je kunt op een goed moment aan haar/hem vragen waarom iemand alles fout heeft gedaan en wat die ander dan zelf heeft gedaan. Doe het niet op een aanvallende toon, maar rustig, dan gaat de borderliner waarschijnlijk niet direkt in de verdedeging maar wil wel een gesprek aangaan en op een gegeven moment mischien wel toe geven waar hij/zij zelf in de fout is gegaan.
Tenminstens ik kan na een poos er wel over praten en toe geven dat ik doorgeschoten ben en onredelijk heb gereageerd. Dat ik ook fout ben geweest.
We proberen ons echt wel aan te passen, maar het kost ons zoveel energie en moeite en vaak heel erg veel verdriet als het weer mis is gegaan.
Bedenk wel dat wij veel dingen niet bewust doen en dat borderline echt niet een leuk excuus is om ons achter te verschuilen, we zijn door onze ziekte vaak al erg eenzaam, en dat is echt niet leuk.
Wij hebben erg veel pijn en verdriet om alles wat wij kwijt raken door ons gedrag en de onbegrip van de naaste omgeving.

[laura]

Bedankt voor je reactie Sharon, Op dit moment is er van mij uit even geen begrip  meer maar dat komt wel weer. Waarschijnlijk heeft mijn vriendin er verdriet van maar ik óók en heb het idee dat daaraan voorbij gegaan wordt door haar en dat doet me pijn
Heb jaren mijn best gedaan, begrip in hyper periode en als ze er helemaal doorheen zat. Dit alles vooral ook in het belang van de 2 jonge kinderen die ze alleen opvoed. Nu heb ik er echt even genoeg van, voel me zo enorm lomp aan de kant gezet en kan hierbij niet mijn eigen gevoel wegcijferen. Maar denk niet dat ze dat kan begrijpen omdat ik in haar ogen immers de 'boosdoener' ben.
Altijd verteld ze dat ze eerlijk is en een hekel heeft aan liegen, waarom doe je dat als je van jezelf weet dat je dat niet kan waarmaken, dat begrijp  ik niet. Vertel dat dan niet als je weet dat het een valkuil voor je is. Ze verwacht van andere eerlijheid en openheid, "heb liever dat ze dingen in mijn gezicht zeggen dan achter mijn rug", fijn want zo denk ik er ook over, maar doe je dat vervolgens dan doe je het dus helemaal fout.
Het is heel moeilik om als buitenstaander mee om te gaan en alsmaar begrip te tonen, op dit moment kan ik het even niet meer. Net als andere hele goede vrienden en familie die ze in de loop der jaren is verloren.

[A]

Hallo Laura.
Misschien zou je zelf eens een folder over borderline kunnen ophalen bij een GGz instelling om meer op de hoogte te zijn van het gedrag bij borderliners.
Ik ben zelf een borderliner en vind mezelf niet egoístie's, ik probeer echt overal rekening mee te houden en al helemaal met mijn naaste omgeving.
Maar dat kost erg veel energie en het gebeurd niet altijd bewust als ik de fout inga.
Ik denk dat veel van mijn lotgenoten vaak hun best doen om normaal mee te draaien in de maatschappij.
Maar wij hebben niet altijd controle over ons doen en laten en dat is geen excuus en ons dan verschuilen achter onze ziekte.
Door ons gedrag raken wij ook heel erg veel kwijt en dat doet ons ook heel erg veel pijn.
Het is echt geen vorm van aandacht trekkerij of zielig doen, we hebben er gewoon niet altijd controle over.
Zelf werk ik heel erg hard aan mijn doen en laten en ben ik constant aan het vechten tegen mijn gedrag en toch ga ik nog vaak in de fout.
Er zijn zoveel prikkels,trikkers en valkuilen in het normale leven, dat het soms moeilijk is "normaal" te reageren, hoe graag we ook willen.
En ik moet je teleurstellen, het is inderdaad een borderline trekje om iemand erg zwart te maken na een ruzie, het ligt nooit aan ons maar altijd aan de ander.
Je kunt op een goed moment aan haar/hem vragen waarom iemand alles fout heeft gedaan en wat die ander dan zelf heeft gedaan. Doe het niet op een aanvallende toon, maar rustig, dan gaat de borderliner waarschijnlijk niet direkt in de verdedeging maar wil wel een gesprek aangaan en op een gegeven moment mischien wel toe geven waar hij/zij zelf in de fout is gegaan.
Tenminstens ik kan na een poos er wel over praten en toe geven dat ik doorgeschoten ben en onredelijk heb gereageerd. Dat ik ook fout ben geweest.
We proberen ons echt wel aan te passen, maar het kost ons zoveel energie en moeite en vaak heel erg veel verdriet als het weer mis is gegaan.
Bedenk wel dat wij veel dingen niet bewust doen en dat borderline echt niet een leuk excuus is om ons achter te verschuilen, we zijn door onze ziekte vaak al erg eenzaam, en dat is echt niet leuk.
Wij hebben erg veel pijn en verdriet om alles wat wij kwijt raken door ons gedrag en de onbegrip van de naaste omgeving.

Hallo Sharon, wat ik zo in jouw herken is dat je op een hele normale manier iets van begrip vraagt die problemen die je met je ziekte ondervindt. Zonder dat je daarbij je je zelf verschuilt achter je problemen of de schuld bij andere ligt, toch valt mij op dat de mensen die er wel mee te maken hebben maar het niet zelf hebben gemiddeld vrij hard en ongenuanceerd reageren.Sommige verhalen die ik lees dat er niet te leven of om te gaan is met iemand met borderline staan dingen in waar ik me vanaf vraag heb je het hier wel over iemand die uberhaupt bordeline heeft, want ik lees  veel dingen die dan in een relatie fout gegaan zijn en de conclusie is vaak dat dat komt door de borderline van de andere helft van die relatie.Hoeveel relaties  gaan er kapot zonder dat er ook maar iets van borline in het spel is, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat dat ik in veel verhalen van omstanders dingen staan die best betrekking op iemand met borderline kunnen hebben maar net zo goed op ieder ander willekeurig persoon. Als mijn buurman z,n stereo is een uurtje laat blazen dan heeft ie gewoon even een goede bui of zo,maar als ik het een keer doe dan komt dat door dat ik borderline snap je wat ik bedoel. Ik kwam op internet een stukje tegen dat die man die van konningen dag een drama gemaakt heeft volgens die deskundige wel borderline moest hebben omdat hij aan een aantal van de symtonen vol deed , niemand in mijn omgeving weet dat ik borderline heb en hoewel ik erg voor open en eerlijk ben als ik dan zoiets lees denk ik hoe graag ik er ook gewoon met iemand over zou willen praten laat maar.Want blijkbaar zit er z,on stempel op dat je gewoon niet durf te zeggen wat je hebt,schijnbaar is het nu een trent dat als er ergens iets goed fout gaat dat er dan borline in het spel dat merk ik ook al hier alleen al de topic koppen met een borliner valt niet te leven enz enz nou ik kan nog wel wat andere dingen bedenken waarom sommige mensen niet met elkaar kunnen leven en dat zijn toch niet allemaal borderliners lijt me. Is cynisch maar ben benieuwd welke zo geheten deskundige nu als eerste gaat roepen dat die hooligans eigenlijk voor het merendeel borderliners zijn. Maar goed je kan de wereld niet veranderen, maar wel je zelf het was voor mij een enorme stap om een bericht te plaatsen maar gezien de inhoud van sommige berichten waag ik me er maar niet meer aan.

Sterkte in je strijd

[A]

Hallo Sharon, wat ik zo in jouw herken is dat je op een hele normale manier iets van begrip vraagt die problemen die je met je ziekte ondervindt. Zonder dat je daarbij je je zelf verschuilt achter je problemen of de schuld bij andere ligt, toch valt mij op dat de mensen die er wel mee te maken hebben maar het niet zelf hebben gemiddeld vrij hard en ongenuanceerd reageren.Sommige verhalen die ik lees dat er niet te leven of om te gaan is met iemand met borderline staan dingen in waar ik me vanaf vraag heb je het hier wel over iemand die uberhaupt bordeline heeft, want ik lees  veel dingen die dan in een relatie fout gegaan zijn en de conclusie is vaak dat dat komt door de borderline van de andere helft van die relatie.Hoeveel relaties  gaan er kapot zonder dat er ook maar iets van borline in het spel is, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat dat ik in veel verhalen van omstanders dingen staan die best betrekking op iemand met borderline kunnen hebben maar net zo goed op ieder ander willekeurig persoon. Als mijn buurman z,n stereo is een uurtje laat blazen dan heeft ie gewoon even een goede bui of zo,maar als ik het een keer doe dan komt dat door dat ik borderline snap je wat ik bedoel. Ik kwam op internet een stukje tegen dat die man die van konningen dag een drama gemaakt heeft volgens die deskundige wel borderline moest hebben omdat hij aan een aantal van de symtonen vol deed , niemand in mijn omgeving weet dat ik borderline heb en hoewel ik erg voor open en eerlijk ben als ik dan zoiets lees denk ik hoe graag ik er ook gewoon met iemand over zou willen praten laat maar.Want blijkbaar zit er z,on stempel op dat je gewoon niet durf te zeggen wat je hebt,schijnbaar is het nu een trent dat als er ergens iets goed fout gaat dat er dan borline in het spel dat merk ik ook al hier alleen al de topic koppen met een borliner valt niet te leven enz enz nou ik kan nog wel wat andere dingen bedenken waarom sommige mensen niet met elkaar kunnen leven en dat zijn toch niet allemaal borderliners lijt me. Is cynisch maar ben benieuwd welke zo geheten deskundige nu als eerste gaat roepen dat die hooligans eigenlijk voor het merendeel borderliners zijn. Maar goed je kan de wereld niet veranderen, maar wel je zelf het was voor mij een enorme stap om een bericht te plaatsen maar gezien de inhoud van sommige berichten waag ik me er maar niet meer aan.

Sterkte in je strijd

[Een Borderliner]

Beste Laura.

Ik kan je helemaal begrijpen.
Ik ben zelf iemand met Borderline.
Al vind ik die benaming nog heel moeilijk.
Ze noemen het tegenwoordig ook emotie regulatie stoornis.
Bij ons word er een stof in de hersenen minder aangemaakt.
Waardoor wij emotioneel heel gevoelig zijn.
Zo kan ik vaak heel boos worden als iemand me geen goede dag zegt terwijl die persoon me niet eens heeft zien lopen,
Ik denk dan meteen zie je nou wel ze moeten me niet.
Of als iemand me egt wilt helpen met goede bedoeling iets tegen me zegt wat ik vervolgens heel anders opneem.
En er dus ook nog eens heel boos om word.
Ik merk dat de Borderline bij mij veel relaties of gebied van vrienden heeft gekost.
Gelukkig heb ik een man die heel veel begrip toont en ook heel veel geduld met me heeft.
Dat houd niet in dat hij alles wat ik zeg gewoon accepteert.
Voor buiten staanders is het inderdaad heel moeilijk om het onderscheid te zien.
Ik merk bij me zelf ook dat de mensen die het meest bij me staan en waar ik het meest van hou het ook het meest te voortduren hebben .
Dat vind ik zelf heel spijtig.
Maar tog gebeurt het me steeds weer.
Ik wil niet zeggen dat je gewoon moet pikken wat je vriendin heeft gezegd en gedaan.
Maar misschien moet je eens een brief schrijven naar haar hoe jij erover denkt.
Want vaak in een gesprek kunnen wij ons alleen onze kant inzien.
En zeggen we vaak,
Bekijk het eens van mijn kant.
Iedereen laat me zitten en niemand help me.
En ik ik kan er tog ook niets aan doen dat ik Borderline heb.
Met een brief kunnen we trug lezen wat er gezegt word.
En Boos worden zal zeker gebeuren.
Maar dan kan ze de brief nog eens lezen en jou misschien beter begrijpen.
Ik wil je heel veel succes wensen.
Want gemakkelijk is het zeker niet.
Maar ik weet zeker dat ze veel van je houd.
En dat ze dit egt niet wilt.
Maar gezegd is makkelijker dan gedaan.

Veel liefs een Borderliner  

Heb hieronder al een advertentie geplaats over de ruzie met mijn beste vriendin die borderline heeft.
Heb hier nog geen reactie's op gehad, misschien door de vakantie tijd of misschien omdat ik niet duidelijk een vraag heb gesteld.
Voor een buitenstaader is het moeilijk om je in te leven in iemand met borderline, maar wat ik vooral moeilijk vind om het verschil te zien wat hoort er bij borderline en wat is gewoon een vervelende karakter trek van iemand.
Is het zo dat je als borderliner iedereen zwart maakt die boos op je geworden is en vooral ook het egoísme, alsmaar met jezelf bezig zijn met je problemen en hoe moeilijk je het hebt enzo En het eeuwige excuus, ik kan niet anders!!!!
De omgeving (dan heb ik het niet over een relatie, maar de mensen buiten het gezin) hoeft zich volgens mij niet aan te passen aan degene met borderline maar de borderliner zal moeten leren zich aan te passen aan zijn/haar omgeving en de maatschappij. Snap ook niet dat er bepaalde priveleges moeten zijn,een apparte behandeling omdat iemand borderline heeft en is het niet mogelijk om te werken als je borderline hebt?
Heb zelf ook het nodige mee gemaakt en heb keihard moeten vechten om me staande te houden en nog heb ik vaak het gevoel en berg aan beklimmen te zijn en als maar niet aan die top te komen, maar ik ga niet zitten zeuren, vraag geen aanpassingen van mijn omgeving om met mij om te gaan.
Kortom, en dat zal me niet in dank worden afgenomen, maar wil het toch kwijt, door mijn ervaring erger ik me aan de persoon met borderline, het gebrek aan doorzettings vermogen en de wil om beter te worden of in ieder geval beter ermee om te gaan. De gemakzucht om je achter je borderline te verschuilen omdat je niet anders kán??of is het wil??? Het snelle opgeven.
Laura

[sharon1960]

Hallo A.
Dat berichtje wel plaatsen! We zijn hier met lotgenoten en we willen allemaal ons ei kwijt.
Laat je niet tegenhouden door die paar negatieve berichtjes van die andere topic, die zijn er hier niet meer.
Als iemand zo laaghartig uithaalt naar zijn ex-partner die vermoedelijk borderliner is, vraag ik mij af wat voor leven zij wel niet heeft gehad met hem!
Je zou al depressief worden van zo'n man gewoon om je heen   , niet iedereen is zo harteloos zo als sommigen.

Laura
Neem even de tijd nu dan voor je zelf, voor jou is het ook niet gemakkelijk.
Maar laat je vriendin ook eens weten met een lief kaartje dat je haar niet vergeten bent, dat je probeerd haar te begrijpen en dat er ook nog veel goede herinderingen zijn.
Mijn vriendin heeft dat gelukkig bij mij gedaan nadat ik haar vrezelijk gekwetst had en wat was ik daar blij mee, want ik had er naderhand zoveel spijt van!
Mocht je weer contakt met haar zoeken, spreek dan ergens op neutraalterrein af, dat praat gemakkelijker. En rustiger met emotie's!


Borderlijner.
Ik ben nu 49 jaar en ik heb iedereen al verloren voordat ik wist dat ik Borderline had. En dan bedoel ik al mijn familie,relatie's,vrienden en bekenden, zelfs mijn zoon en kleinzoontje van net één jaar.
De pijn en het verdriet is niet te beschrijven, maar ik heb hun onbewust ook heel erg veel pijn en verdriet aangedaan. Maar dat bezef komt te laat en kan ik nu nog niet weer terug draaien.
Nu ben ik voor 200% aan het vechten, nieuwe medicatie, dagbehandeling en straks de VERStraining, want ik hou niet van de persoon die ik nu ben. Ik wil graag weer een prettig persoon worden waar je weer leuk mee om kan gaan.
Mischien heb ik één klein voordeeltje, ik kan vaak naderhand "sorry"zeggen en inzien dat ik fout was, maar ja, het kwaad is dan al geschiet!

[Maite]

Het gaat er niet om of het borderline is of een karaktertrek. Elke karaktertrek heeft zich waarschijnlijk ergens in het verleden gevormd, zo ook de trekken van borderline. Je schrijft dat je ook wel wat hebt meegemaakt, nou, blijkbaar niet zoveel dat het echt diep in je persoonlijkheid is gaan zitten, of juist wel, misschien hebben mensen jou geleerd om niet te mogen klagen. Misschien ben je ook wel nog niet hard genoeg tegen jezelf aan gelopen om professionele hulp te zoeken. De grens tussen menselijk en gestoord is niet scherp te trekken. Je kunt beter een inschatting maken van hoeveel je denkt dat iemand ergens aan kan doen in plaats van je afvragen of het bij borderline hoort.
Ik wil zelf juist erg graag rekening met mensen houden, omdat ik "de gestoorde" ben, maar het lukt niet altijd. Het is erg vermoeiend om dan te horen: "Jij hebt gewoon geen zelfbeheersing, ze zouden je eens op moeten voeden" of iets dergelijks.
Er wordt vaak over borderliners geschreven dat ze zo enorm manipulatief zijn en alleen maar zouden zeuren om aandacht te krijgen. Ik ken een hoop borderliners die heel anders zijn en helemaal niet de hele dag lopen te manipuleren. Kijk dus wel een beetje uit met je oordelen.

[laura]

Ik moet hier toch even op reageren want wat je schrijft raakt me nogal.
Je suggereert vanalles.
-Veel meegemaakt of juist niet genoeg om diep in mijn persoonlijkheid te gaan zitten
-misschien heb ik wel niet geleerd te klagen
-misschien niet hard genoeg tegen mezelf aangelopen om profesionele hulp te zoeken
Je probeert een beeld te vormen van mij, denk ik, maar dat is gebaseerd op niets natuurlijk

Maar even voor de duidelijkheid. Ik ben nu 45.Kreeg op mijn 18de mijn eerste depressie. er volgde er nog vele
 2 maal een postnatale depressie  met bij de tweede keer een opname van drie
maanden na een psychose. Heb daar drie maanden therapie gehad, waar ik heel veel aan gehad heb.
Bleek hoog sensitief te zijn en heb in lichte mate een ops, ontwijkende persoonlijkheids stoornis, ook bleek ik een slecht werkende schildklier te hebben die waarschijnlijk de oorzaak was van de vele depressies die ik heb gehad. Slik nu bijna 10 jaar antidepressieva die me goed helpen.En medicijnen voor mijn schildklier.
Door dit alles is mijn huwelijk op de klippen gelopen en zijn we gescheiden, we hebben drie zoons.
Ik ben gelukkig hertrouwd met een hele lieve man, die helaas na anderhalf jaar zeer ziek geweest
te zijn, longkanker, is overleden en werd ik op mijn 39ste weduwe.

Dit alles om aan te geven dat ik thuis ben in therapieën en thuis ben in vechten en knokken
en jezelf staande te houden. Weet heel goed hoe dat voelt. Ook het niet berepen worden ken ik, ik ben bv heel vaak moe door mijn schildklier en dan hoor ik ook wel eens komop we zijn allemaal wel eens moe.terwijl ik me smorgens om 9 uur al kan voelen of ik 3 nachten niet geslapen heb Verder snappen mensen ook niet dat je na 5 jaar nog ineens in huilen kan uitbarsten om het verlies van je man, daar moet je echt na 2 jaar overheen zijn. Hiermee wil ik zeggen dat alle mensen onbegrip van hun omgeving ervaren,.

Ik begrijp heel goed dat het niet leuk is om te horen dat je geen zelfbeheersing hebt, maar het is wél zoals je overkomt bij mensen die niet weten wat borderline is. Ik probeer me erin te verdiepen
maar kom veel dingen tegen die ik niet snap. Om het een beetje duidelijk te krijgen probeerde ik de scheiding te maken tussen karakter en borderline, met het idee dat je een karaktertrek beter in de hand hebt, maar misschien zie ik dat verkeerd
Verder wil ik helemaal niet oordelen vertel alleen mijn ervaring met de borderliner die dicht bij me staat en die ik  goed ken. en die mij diep geraakt heeft.
En natuurlijk zijn niet alle borderliners hetzelfde.

[Maite]

Sorry, ik voel me gewoon erg snel aangevallen door hoe mensen over borderline praten. Overal kun je maar lezen hoe egoïstisch, manipulatief, zuigend, etc. borderliners zijn en andere mensen kunnen vaak nergens wat aan doen, want de ander heeft borderline dus Die is de schuldige. Ik zeg niet dat jij ook zo bent, maar krijg heel snel verdenkingen, snap je?
Ik studeer psychologie, maar hoog sensitief is geen diagnose die een psycholoog of psychiater zal stellen, eerder iets waar een therapeut over begint die in het paranormale circuit werkt.
Wat het verschil maakt tussen jou en je vriendin is dat de dingen die jij meegemaakt hebt in je volwassen leven zijn gebeurd, waarin je persoonlijkheid in mindere mate gevormd wordt dan in de kinderjaren en er dus geen blijvende persoonlijkheidsstoornis ontstaat. Ik probeer je niet af te zeiken ofzo, ik bedoel alleen dat er verschillende perspectieven zijn. Het heeft niet echt zin om te zeggen: 'dat doe ik toch ook niet?' Net als met jouw schildklier.
Dat je nog steeds huilt om je man is echt niet gek vind ik.

Ik blijf erbij: het gaat niet om of het bij borderline hoort, het gaat erom wat zij als persoon aan haar gedrag kan doen, maar zeker ook om hoeveel de relatie jou kost tegenover wat het je oplevert.