waar zal ik eens beginnen?

[Anonymous]

Ik ben 22 en heb een behoorlijk heftig leventje achter de rug. Het begon op mijn 2e en ging wat betreft instanties door tot aan mijn 16e. Ik heb zo ongeveer alle zorginstellingen van binnen en buiten gezien en een hoop etiketten opgeplakt gekregen. Het laatste etiket was dat van borderline. Of tenminste in zoverre ik was toen nog geen 18 dus is het niet officieel. Na 2 jaar in een justitiële jeugdinrichting te hebben gezeten werd ik op m'n 16e op een zelfstandig wonen project geplaatst. Hier woonde je zelfstandig, maar was er 4 x in de week 4 uur per dag een coach. Uiteindelijk ben ik dat project uitgezet omdat jeugdzorg de financiering stop zette. Daar stond ik dan, 17 jaar en dakloos. Gelukkig heeft m'n beste vriend me toen opgevangen en vanuit daar ben ik zelfstandig gaan wonen. Het beste wat er bestaat. Het jaar daarop ben ik met een nieuwe opleiding begonnen en heb afgelopen jaar daar m'n diploma voor ontvangen. Kort daarna een baan gevonden dus eigenlijk niet veel te klagen zou je zeggen. Maar toch word ik dagelijks geconfronteerd met mezelf en het feit dat ik een borderliner ben. Een vermoeiend iets kun je het wel noemen. Ik ben supergevoelig en met name in mijn werk kom ik dat tegen. Als er iets gebeurt trek ik gelijk conclusies en reageer ik vanuit mijn emotie zonder eerst na te denken. Het erge is dat ik me er nog van bewust ben ook. Waarom ik het dan niet kan beheersen is voor mij ook de vraag. Ik heb de afgelopen jaren zoveel hulpverleners gezien dat het vertrouwen erin er niet meer is. Zo vaak gekwetst dat ik bij voorbaat al negatief tegen over hulp sta, terwijl dat me toch zou moeten helpen. Die knop omzetten vind ik echt super moeilijk. In de instanties heb ik altijd moeten vechten, maar in de "maatschappij"werkt dat helaas niet zo. Ik wou dat er een soort van cursus voor was. Integreren na alle hulpverlening. Ik ben benieuwd naar jullie reacties en of jullie iets in m'n verhaal herkennen en zo ja hoe je er dan mee omgaat. Alle tips zijn welkom.