Leven is een hel.

[Alexa]

Eigenlijk ben ik op dit moment compleet ten einde raad.
Ik ben nog maar zestien jaar en echt alles loopt fout.
Ik ben heel ambitieus, maar heb niets van doorzettingsvermogen.
Ik spreek mezelf constant tegen. Het ene moment kan ik bv zeggen dat het gras rood is en het andere dat het blauw is en dan niet meer weten dat ik zei dat het rood was of zeggen dat ik het zo niet bedoelde (absurd voorbeeld natuurlijk, want dat zijn eigenlijk regelrechte feiten). Ik probeer mezelf constant aan iedereen uit te leggen en dingen goed te praten. Door impulsiviteit zeg ik soms dingen die tot hele hoogoplopende situaties uitdraaien en ik heb nooit een vriendin langer dan een paar maand en het eindigt altijd in enorme haat en ruzie waar iedereen in wordt meegesleept. Ik manipuleer mezelf en anderen, ben heeeeel agressief, weet nooit van ophouden enzovoort.

Om te beginnen is het altijd al zo geweest. Zelfs in de lagere school had ik constant ruzie met alle meisjes van mijn klas. Van die tijd herinner ik me zelfs bijna niets meer. In het middelbaar ging het de eerste 2 maanden wel goed. Ik had vriendinnen waar ik goed mee overweg kon, maar na een tijdje werd ik achterdochtig en kan bij elk vermoeden van verraad uit mijn vel springen van woede. Achter een tijdje verbrak ik zelf alle contact. Toen kreeg ik een beste vriendin, we deelden alles met elkaar en waren niet bij elkaar weg te slaan. Toen kwam er in het 2e middelbaar een groepje meisjes bij waarmee alletwee bevriend werden. Zij had nooit iets van problemen met mensen, terwijl ik constant in ruzie lag met veel meisjes en er werd constant over me geroddelt. Uiteindelijk begon een van de meisjes mij uit het groepje te verstoten en ging ik helemaal door het lint. Op een avond wanneer we allemaal samensliepen ben ik met alles beginnen smijten dat ik in mijn handen kreeg en heb ik die avond heel mijn gezicht, armen en benen opgekrabt met mijn nagels. Dat was dus uiteindelijk wel niet het einde, maar met dit gedrag had ik wel iets doen knappen bij mijn vriendin. Ik begon ze te manipuleren en onderling ruzies te veroorzaken, waar ik het andere moment oppeens enorm veel spijt van kreeg. Het gebeurde altijd zo impulsief en soms probeerde ik mijn woorden angstvallig nog te verdraaien maar dan was het altijd al te laat. Uiteindelijk in het begin van de zomervakantie lieten ze me allemaal vallen en ze verzondden een mail naar de hele school met alles wat ik ze ooit in vertrouwen had gezegt. Die zomer heb ik op mijn kamer doorgebracht en ik was enorm depressief. Uiteindelijk kwam ik na de zomer terug op school en werd door iedereen uitgelachen. Ik bleef vreemd genoeg toch bij mijn oude vriendinnen, die constant me probeerden uit te sluiten en roddels verspreidden. Na een tijdje ging dit weer veel beter en had ik al een soort van barriere opgebouwd. Het interesseerde me niet wat mensen zeiden en ik gaf niets om hun. Ik kreeg dan nog een paar beste vriendinnen uit andere groepjes die ik liet stikken zodra ze iets verkeerd zeiden of als ik het nog maar vermoedde. Dat jaar was een echte hel, maar het jaar daarna ging het eigelijk wat beter. Ik zat in een klas waar ik met iedereen overweg kon en had een lieve vriendin. De eerste zaterdag van het nieuwe schooljaar pleegde ineens een van mijn beste vrienden buiten school zelfmoord. Dat is nu 1 jaar en een paar maanden geleden. Die periode was ik totaal depressief, ik huilde elke dag overal en begon me weer uit te sluiten van de rest. Ik begon grof te doen tegen die vriendin en liet haar ook weer vallen. Zij veranderde hierbij zelfs onmiddelijk van school. Er waren natuurlijk wel nog een paar mensen die me steunden, maar algouw kreeg ik zelf zelfmoordgedachten, begon ik aan automutilatie, soms at ik een week eens niets en spijbelde ik soms een paar dagen. Toen dat uiteindelijk beterde begonnen de manipulaties weer. Ik begon achterdochtig te worden over mijn vriendinnen en stelde hen onderling de vraag of het waar was dat ze me niet graag hadden. Dat was natuurlijk een speculatie en niemand had me zoiets verteld. De meesten zeiden nee en bleven doorvragen over wie dat gezegt had. Uiteindelijk stak ik alles op 1 meisje waar ik een echte hekel aan had. Zij klampte zich aan mij vast omdat ik de enige was die nog vriendelijk tegen haar deed, ondertussen maakte ik alles altijd maar erger. Allemaal door die impulsiviteit die bleef voortduren. Zij had niets in de gaten en de anderen ook niet. Zo bleef ik het aanhouden tot het einde van het jaar. Ik had het hele jaar al gezegt dat ik ging veranderen van school en vond dat het geen kwaad kon iedereen nog eens te grazen te nemen die me ooit iets verkeerd had gedaan. Op de laatste schooldag kwam alles uit en was iedereen woedend. Ze probeerden me natuurlijk terug te pakken op wat ik allemaal heb veroorzaakt. Dit is dus nog altijd bezig. Sinds mijn vriend zelfmoord heeft gepleegd heb ik achtervolgingswaanzin en werd door een psycholoog al paranoia verklaard. Uiteindelijk kwam ik aan in mijn nieuwe school en was dolgelukkig dat ik al die ellende en miserie achter me kon laten. Alles ging goed, ik raakte bevriend met heel mijn jaar en bijna iedereen had me graag. Toen begon de achterdocht weer, het vastklampen aan personen waar ik hecht mee was, ontploffen en ontbranden in echte haat om een akkefietje. Een voor een liet ik ze allemaal vallen, impulsief natuurlijk. Nu is heel de school woedend op me en heb ik nog welgeteld 1 vriendin. Ik leef voortdurend in chaos die ik zelf heb gecreeerd. Ik val in depressies en heb enoooorm veel stemmingswisselingen. Het is niet meer uit te houden.

[Doortje58]

Lieverd, ga hulp zoeken, bv via de huisarts of schooldecaan!

Je kan echt nog iets van je leven maken als je de juiste begeleiding krijgt.

Doe dit jezelf niet langer aan!

Het leven hoeft geen hel te zijn, lieverd!

[corcky]

Hou je haaks 't leven is niet makkelijk maar je moet er zelf 't beste van maken