Vanaf de geboorte was mijn dochter al anders..  Nooit blij..tevreden..kortom nooit het zonnetje in huis. Veel problemen met leeftijdsgenoten enz. Na jaren heen en weer tussen allerlei ggz's etc. is in 2006 bij haar borderline vastgesteld. Naast haar borderline is ze vaak ziek..haar lijf werkt niet mee. Ze is een tijd geleden geopereerd aan haar rug om een ernstige verkromming van haar wervelkolom te verhelpen. Ze is nu dus aan het revalideren. Maar misschien door haar borderline of ze is gewoon lui...of heeft geen levensmoed is het weer een strijd om haar uit bed te krijgen en haar te laten bewegen..lopen..zwemmen enz. Dat is met alles zo..haar hele leven lang.. ze wil niet uit bed..ze wil niks eigenlijk behalve uitgaan..msn-en. Ik heb zoveel tijd..moeite enz. in haar gestoken..maar ik geef het op. ze wordt over een paar maanden 18 en ik wil maar 1 ding...haar het huis uit hebben. Mijn leven is totaal in haar dienst komen te staan. Gaat het een paar dagen goed..is ze weer ziek. Ik woon alleen met haar en haar broertje(die al een tijdje bij zijn vader woont omdat hij alle ellende hier neit meer aankon.) Het klinkt zwak..maar ik ben er klaar mee. Wat ik ook doe (therapie zus..therapie zo...veranderen is er bij haar helaas niet bij.) Hoeveel ik ook van haar hou..ik ben altijd achter haar blijven staan...ik kies voor mezelf. Ik wordt 50 in 2010. Ik vind dat ik eindelijk ook eens recht heb op een eigen leven...werken(mijn baan heb ik ook verloren doordat ik met haar van dokter naar dokter en van therapie naar therapie ging) kortom...mensen zien..mensen spreken en niet de rest van mijn opofferen.
Misschien is er een soort woonvorm of zo waar mensen als zij begeleidt kunnen wonen..daarin ga ik me eens even verdiepen.